Ik ben bang.

De hele adoptieprocedure van Jeremiah liep anders dan dat normaal een procedure verloopt.

Normaal schrijf je, je in en dan uiteindelijk vind er een match plaats.

Bij hem ging alles anders.

Zijn biologische moeder benaderde mij via Facebook. Uiteraard moest alles officieel gaan en werd er een bureau zowel in Amerika als in Nederland ingeschakeld.

Ik zal een andere keer uitgebreider vertellen over die periode en hoe dat verlopen is.

 

Al snel was duidelijk dat het kindje dat zij droeg, allerlei "medische problemen" zou hebben. De een nog zwaarder als de ander.

Ik dook Google in, ging naar allerlei artsen, speurde YouTube af op zoek naar bewijs dat het kon. 

Niets hield mij tegen, dit kindje zat al in mijn hart en hoe moeilijk hij het ook zou hebben, ik wist in mijn hart dat het zou kunnen.

Uiteraard werd de vraag door het adoptiebureau gesteld of ik wist waar ik mee bezig was.

Zou ik dit aankunnen?

Zou dit in mijn gezin passen?

 

Het ging niet om een vingertje dat zou missen. Het ging om ledematen die zouden missen, chromosoom-afwijkingen, problemen in het bloed enz. De optelsom maakten dat geen arts dacht dat dit kind overlevingskansen zou hebben.

 

Medische zorg was er niet tijdens de zwangerschap. Dit was de keus van de biologische moeder. 

Daar kon ik niets aan veranderen. 

Nadat ze gehoord had wat er allemaal aan de hand zou zijn, weigerde ze nog naar het ziekenhuis te gaan.

Dit was iets tussen haar en God. 

Ik vond dit zo moeilijk om los te laten. Heb haar gevraagd of ze echt niet wilde gaan. 

Haar antwoord was duidelijk : Het enige wat je moet doen is loslaten. Leg het in handen van God. Jij hebt kennis, artsen, boeken enz. waarop je bent gaan vertrouwen omdat je het binnen je bereik hebt. Ik heb dat niet, nooit gehad ook. Het enige waar ik op kan vertrouwen is God. Hij zal Jeremiah, beter maken. Jeremiah betekent "God voorziet en maakt beter". Charlotte dit doe ik op manier.

 

Ik kon hierin alleen maar volgen, hoe anders ik er ook over dacht. 

Zelf zou ik naar de beste artsen zijn gegaan. Medicijnen hebben geslikt. Bedrust hebben gehouden. Kortom ik zou alles uit de kast hebben getrokken wat binnen mijn macht lag.

En daar zat het hem precies. Dat wat tijdens een zwangerschap van mij binnen mijn macht zou liggen, lag niet in haar bereik. Want waar houd je bedrust als je geen bed hebt.

 

Er gebeurde enorm veel. Lang niet alles kan en wil ik met jullie delen. Dit is zijn verhaal en als hij oud genoeg is zal ik het hem stukje bij beetje vertellen. 

Toen was daar het bericht dat ze in het ziekenhuis lag.

Tijdens het kijken naar The Voice vroeg ze mij of ik vertrouwen had en zijn moeder wilden zijn.

Ik antwoordde volmondig "Ja!".

Dan ga ik nu persen zei ze kalm.

Enkele minuten later was hij geboren.

 

Binnen 10 minuten had ik foto's doorgestuurd gekregen van familieleden van haar.

Ik kon niet anders dan alles 10 keer checken.

Daar op die foto's lag een jongetje in een bedje met twee armen en twee benen. Een ogenschijnlijk gezond mannetje.

De artsen gaven aan dat er een test gedaan moest worden om Down Syndroom uit te sluiten. Tot die uitslagen er waren kon er ook niets gebeuren, terwijl het voor ons niet uit zou maken. Dat jongetje waar dit alles over ging, was niet zo maar een jongetje, dat was mijn zoon.

Hij zat op dat moment al in iedere vezel van mijn lichaam.

Hij bleek gezond, afgezien van enkele medische problemen waar hij uitstekend mee zou kunnen leven.

Zonder dat ik in details treed, wat moeilijk is omdat je dan een essentieel stuk mist maar waar ik wel voor kies vanwege zijn privacy, voltrok zich toen een drama.

 

Een drama met zeer verstrekkende gevolgen.

 

Een drama waar we pas later achter kwamen en waar hij de rest van zijn leven, met de gevolgen ervan, zal moeten leven.

 

Ik kan niet uitleggen wat zoiets met je doet. Onnodig leed is niet goed te praten. Daar zijn geen verzachtende woorden voor. Dat kun je niet accepteren maar je kunt er wel mee leren leven.

Het is niet anders, ook niet als ik vol haat blijf zitten. Hij is er het meest bij gebaat als ik al zijn mogelijkheden zie en er voor de volle 100% voor hem ben.

Zo lang ik bezig ben met het waarom of het wat als, zal ik er nooit voor de volle 100% voor hem kunnen zijn. Dat besef had ik vanaf het eerste moment.

Had je mij dat 6 jaar geleden gevraagd had ik vast anders geantwoord maar als dingen op je pad komen, dingen die je niemand toewenst dan is er maar een methode en dat is doorgaan.

 

Dat kleine mannetje kreeg een fantastische arts die alles in het werk stelden.

Zijn biologische mama hielp bij alle vragen die er waren. Op die momenten heb ik geleerd hoe belangrijk het contact is. Niet alleen voor de kinderen maar ook omdat je over sommige medische gegevens anders nooit kunt beschikken.

 

Het moment waarop hij zijn eerste stapjes deed zou ik nooit vergeten.

Hysterisch aanmoedigend stond ik daar in het gras, terwijl hij wankel zijn ene been voor de andere zetten.

Wie had dit gedacht.

Hoop had plaats gemaakt voor geloof.

Geloof in een toekomst. Dit kereltje zou iedereen versteld doen staan en dat doet hij tot op de dag van vandaag.

 

Het is niet te bevatten hoe hij zich heeft ontwikkeld en hoe trots ik op hem ben. Soms ging het zelfs zo goed dat het besef hoe speciaal dit allemaal was en is, een beetje op de achtergrond verdween.

Tot enkele maanden geleden.

 

Steeds vaker viel het ons op dat hij een verkeerd woord gebruikte voor dingen die hij prima wist. 

Dat hij niet meer wist of hij al gegeten had of niet en wat dat dan was (terwijl het net een half uur geleden was).

Dingen die hij eerst heel goed wist, waren plotseling weg.

Weg uit zijn geheugen.

Om vervolgens de volgende dag nergens last meer van te hebben.

Eerst denk je nog hij hangt de clown uit maar al heel snel was duidelijk dat hij het zelf vreselijk vond. Hij zoekt en zoekt naar het juiste antwoord, rekt nog even tijd met "even goed denken hoor" maar moet helaas dan zeggen dat hij het antwoord niet weet of hij komt met een totaal verkeerd antwoord.

Weet hij het wel dan straalt hij net zo als toen ik hem zijn eerste stapjes zag maken, ik straal met hem mee.

 

Hoop en geloof maken nu af en toe plaats voor angst.

Wat is er aan de hand.

Heeft hij het maximale bereikt.

Is er iets vreselijk mis in zijn hoofdje.

Wat staat ons nog meer te wachten.

 

Afgelopen week gingen we naar de kinderarts. Zij kent hem als geen ander en heeft hem onderzocht. Zo op het eerste oog is er niets ernstigs aan de hand maar met zijn voorgeschiedenis en wat er nu gebeurt moet alles grondig onderzocht worden.

De afspraak met de kinder-neuroloog staat. De MRI afspraak wordt ingepland en ook daarvan zal snel een datum bekent zijn.

 

Het is zo'n heerlijk kind, zo'n vrolijk mannetje dat mij iedere dag weer het gevoel geeft dat ik echt leef.

Ik heb er altijd het volste vertrouwen in gehad dat het allemaal goed kwam en dat vertrouwen wil ik nu ook zo graag hebben maar ik kan niet ontkennen dat ik soms vreselijk bang ben.

De pure angst om hem te verliezen of hem pijn te zien lijden werpt af en toe een deken over mij heen. Een deken die ik zo graag afwerp en net als hem gewoon met alle daadkracht kijk naar de toekomst, naar de dag van morgen en leef in het nu, dat lukt mij vaak maar niet altijd.

Net zoals net, toen ik hem naar bed bracht en hij duidelijk de dingen niet meer wist, die net waren gezegd, dan breekt mijn hart als ik hem zie worstelen, dan komt de angst over mij heen om hem te verliezen.

Dan stromen de tranen zodra ik de kamer uit ben en kan ik alleen maar hopen dat hij de woorden op zijn dossier weer waar maakt "Medical Miracle".

 

Lieve kanjer, ook dit gaat je weer lukken!

Mama houd van je!