Adoptie is geen optie.

Lieve Arianne, Marlise en Hélène,

 

Laat me 1 ding heel duidelijk stellen.

Sommige levenslessen leer je niet in de schoolbanken.

Sommige meningen kun je niet bouwen op een eenzijdig verhaal.

En sommige verhalen kun je niet publiceren omdat zij onvolledig, niet onderbouwd en kortzichtig zijn.

Jullie schoolwerkje, wat vast met de beste bedoelingen is geschreven, valt onder deze categorie.

 

Vanuit de schoolbanken, niet geremd door enige kennis van zaken, zijn jullie los gegaan over het onderwerp Adoptie.

 

Niet alleen is adoptie een onderwerp waar veelvuldig over wordt gesproken, wat onder de loep ligt en waar altijd van alles over gevonden wordt.

 

Adoptie is ook hetgeen dat mij moeder gemaakt heeft. Het is dus praktisch onmogelijk om dergelijke artikelen te lezen, zonder me persoonlijk aangevallen te voelen door een artikel dat zo slecht is onderbouwd.

 

Vooropgesteld dat ik een absolute voorstander ben van vrijheid van meningsuiting in alle mogelijke vormen, dus ook persvrijheid, kan ik me echt ongelooflijk boos maken over het feit dat een artikel dat zo slecht onderbouwd is, zo kwetsend is en zo onwaar is, klakkeloos gepubliceerd wordt.

 

Dat mensen dit lezen en voor waarheid aannemen, en daarmee mijn intenties en integriteit als moeder neerzetten als iets mogelijks illegaals en iets fouts, dat maakt mij woest. En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen die dit lezen, en kunnen denkend dat hun ouders iets verkeerds gedaan hebben. Iets illegaals.

 

Laten we voorop stellen dat ik, en gelukkig met mij vele (adoptie-) ouders absoluut niet mee willen werken aan een vorm van mensenhandel.

Ik zal alleen namens mijzelf spreken, en zal dan ook alleen mijn kind en mijn gezin als voorbeeld aandragen.

 

Mijn zoon is nooit weggehaald.

Mijn zoon is nooit aangeboden.

Mijn zoon is geboren en had een moeder die door verschillende omstandigheden, die niemand iets aangaan, niet in staat was en niet in staat is om voor hem te zorgen.

 

Zij had voor Foster Care kunnen kiezen. Even voor jullie beeldvorming:

2,7 MILJOEN kinderen wonen in tehuizen, wereldwijd.

Momenteel zitten in Amerika namelijk meer dan 400.000 kinderen in Foster Care.

Deze kinderen zijn geboren en hebben ouders die, om wat voor reden dan ook, niet voor hen kunnen zorgen.

Van deze 400.000 kinderen, wachten er 100.000 kinderen op een adoptiegezin.

Een gezin waarin zij een kans krijgen om op te groeien in een veilige omgeving.

Met zorg, aandacht, liefde en geborgenheid.

Een gezin, met een vader en een moeder.

Of 2 vaders, 2 moeders of een andere liefdevolle en stabiele gezinssituatie, waar deze kinderen in het land van herkomst helaas deze "luxe" niet hebben. 

 

Laten we eens beginnen met de betekenis van het woord identiteit.

Identiteit: Wie je bent, hoe je heet, waar je woont.

Nergens komt in deze definitie "waar je bent geboren" naar boven.

Bram heeft hier geen betere toekomst.

Bram heeft hier EEN toekomst. En dat, is iets dat in Amerika helaas niet het geval zou zijn geweest.

 

Wij - en met ons vele andere ouders - hebben zijn cultuur niet in de prullenbak geflikkerd, toen wij in het vliegtuig stapten. Deze cultuur eren we, benoemen we en vieren we.

Wij nemen zijn identiteit niet af. Wij geven onze kinderen een identiteit. En ruimte om deze zelf te ontwikkelen en te ontdekken.

 

Door te stellen dat kinderen beter af zijn in "hun eigen cultuur" en door te stellen dat geld sturen alles oplost, is ronduit belachelijk.

 

En om een kind groot te kunnen brengen, op te kunnen voeden, een thuis te geven en een veilige haven te kunnen bieden, is meer nodig dan een zak geld.

Of een kinderopvang.

 

Ga eens na in je eigen gezin. Wat hadden je ouders te bieden?

Liefde? Troost? Hoop? Geborgenheid?

Was dat te koop?

 

Ons kind is niet voor ons gemaakt.

Hij is niet gekocht.

Hij is geboren en had de simpele, domme pech, dat zijn geboortemoeder niet voor hem kon zorgen. Ook niet met geld.

 

Hij had 1 van de 400.000 kinderen kunnen worden, jarenlang wachtend in "het systeem". Wachtend op een gezin dat waarschijnlijk nooit zou komen, zoals bij zoveel kinderen.

 

Zijn moeder heeft anders besloten. Ze heeft niet op een deur gerammeld bij een schimmig bureau. Ze heeft hem niet meegegeven aan een malafide, duistere man die bij haar aan de deur met een zak bankbiljetten stond te wapperen.

Zij heeft een realistisch, moedig en eerlijk besluit genomen.

Zij kon niet voor hem zorgen. Hij verdient een eerlijke kans in het leven.

Dit is waar zij voor heeft gekozen. Hier heeft zijn geen stuiver voor gekregen.

 

De enige "beloning" die hier tegenover staat, is onvoorwaardelijke liefde voor haar kind.

Door zijn ouders. Die zij heeft uitgekozen. Die ouders, dat zijn wij.

 

Die ouders, die zich nog meer hebben verdiept in de wereld van de adoptie dan jullie.

 

Als jullie goed geïnformeerd waren, dan hadden jullie namelijk geweten dat het uitgangspunt van Pleegzorg is dat een kind weer terugkeert bij zijn ouders. Bij adoptie wordt het kind volledig opgenomen in het gezin, definitief en voor altijd.

Deze 2 zijn dan ook niet met elkaar te vergelijken.

 

Uit jullie tekst kan ik opmaken, dat jullie in de veronderstelling zijn, dat jullie beter op de hoogte zijn van de adoptiewereld dan ik, als moeder.

Nou meisjes, geloof me, dat zijn jullie niet.

 

Jarenlange voorbereidingen, keuringen en voorlichtingen hebben ervoor gezorgd dat wij heel goed op de hoogte zijn van adoptie en de gevolgen hiervan. Maar ook de gevaren.

 

Ik zal de laatste zijn die zal beweren, dat illegale adoptie nooit is voorgekomen.

Dat feit ligt er, en is hartverscheurend.

 

Identiteitsproblemen kunnen altijd voorkomen, ook hiervan zijn we ons bewust.

Hier besteden we dan ook heel veel tijd en aandacht aan.

1 van onze grootste zorgen is dan ook, gaat onze zoon ooit "last" krijgen van zijn adoptie?

 

We hopen het niet, zoals elke ouder hoopt dat zijn of haar kind geen identiteitsproblemen krijgt, door adoptie, door geloof, geaardheid of welke reden dan ook. Die garantie hebben we helaas niet. Net als elke ouder die garantie niet heeft.

Door bewust te zijn van dit gevaar, hopen we echter wel snel in te kunnen grijpen wanneer dit het geval is. 

 

Een ander klein puntje van kritiek is het feit dat ik nergens iets kan lezen over het Haags Adoptieverdrag.

 

Ik hoor jullie al denken "Het wat?".

 

In 1993 hebben 66 landen in Den Haag een verdrag gesloten over samenwerking op het gebied van interlandelijke adoptie. Tot de landen die aangesloten zijn behoren zowel  "zendende" als "ontvangende" landen: dus zowel de landen van herkomst van de kinderen als de landen waar de aspirant-adoptieouders wonen. Al deze landen hebben afspraken gemaakt over adoptie. Deze afspraken zijn erop gericht dat de adoptieprocedure zo zorgvuldig mogelijk plaatsvindt. Zorgvuldig wil zeggen dat de belangen en rechten van het kind centraal staan en dat bijvoorbeeld bemiddeling door twijfelachtige personen of organisaties, kinderhandel en winstbejag zijn uitgesloten.

 

Geen kleinigheidje dat je even achterwege kunt laten dus.

Lieve meisjes.

 

Ik hoop dat de meester minder streng voor jullie was, toen jullie dit journalistieke meesterstuk afleverden. Wellicht konden jullie er gezamenlijk nog een voldoende uit slepen, voor de moeite en de zelfverzekerdheid in jullie wijze woorden.

En misschien zelfs een mooie glimmende sticker.

Maar alsjeblieft, willen jullie nooit maar dan ook NOOIT meer ongefundeerde uitspraken doen over zaken die jullie hebben van "horen zeggen" en die gebouwd zijn op "dacht ik".

 

Ik wens jullie liefs en wijsheid.

Natasja.

 

Bronvermeldingen:

adoptuskids

scoorpleegzorg

haags adoptieverdrag

unicef