Lieve Soorien,
Allereerst dankjewel.
Bedankt dat jij - als geadopteerde- ons meeneemt in jouw wereld en jouw weg.
Jouw kwetsbaarheid en jouw kracht.
Als (adoptie-) ouder - wat is dat toch een rotbenaming eigenlijk he, je zegt toch ook niet "mijn ivf ouders" of "mijn op de trap verwekte zoon"?
Maar goed, ik dwaal af...
Als ouder is het fijn om af en toe een kijkje te kunnen nemen in jouw brein, jouw struggles en jouw vragen.
De vragen die ons later ook te wachten staan, als onze zoon opgroeit en bewuster is van zijn adoptie.
Hoewel elk kind anders is, en elke situatie anders is, vind ik het prettig.
Ik leer dingen en ik zie ze van een andere kant.
Want, dat hele moederschap Soorien, dat is nogal wat.
We willen het zo graag goed doen.
En misschien leggen wij de lat wel nog een tikkie hoger.
Want onze zoon is heel bewust aan ons overgedragen.
Zijn geboortemoeder is ervan overtuigd dat wij de beste ouders zijn, voor haar kind.
Dat legt wel even wat druk op de schouders, kan ik je verzekeren.
Vaak lees ik over de onzekerheid die geadopteerden kunnen ervaren.
Doen zij het wel goed genoeg? Zijn zij wel leuk genoeg?
Wat dat betreft is die onzekerheid meteen een hele grote gemeenschappelijke struggle.
Want die exacte onzekerheid, die kennen wij als geen ander.
De onzekerheid die ik soms zie en hoor, breekt mijn hart.
De drang om te bewijzen dat jullie het waard zijn.
Heel eerlijk gezegd denk ik dat jullie de leukste op de wereld zijn.
Als ik kijk naar deze generatie geadopteerden, zie ik mooie mensen, met een eerlijk verhaal.
Niet altijd een makkelijk verhaal.
Maar wel mensen die hier eerlijk voor uit kunnen komen.
Mensen die het woord adoptie uit het donkere hokje durven halen, die hun roots eren en die strijdbaar de discussie durven aangaan.
En die durven op te staan met een rechte rug, als het gaat om een identiteit en verleden.
Die zich niet schamen voor twijfels en over de erfenis van je adoptie, zoals jij het noemt.
Die zich bewust zijn van het feit dat jullie niet degene zijn, die dankbaar moeten zijn.
Want dankbaar, dat zijn wij.
Er is zo op jullie gehoopt, van jullie gedroomd.
En die moederliefde, die is sterker dan wat dan ook.
Ik durf met de hand op mijn hart te beloven dat er geen kind op de wereld zou kunnen bestaan, waar ik meer van zou kunnen houden.
Het gevoel van ongewenst zijn, is in onze ogen zo moeilijk, want wat zijn jullie juist vaak enorm gewenst.
Kon ik je maar even laten voelen, hoe die jaren waren. Van wachten en wensen.
Kon ik je maar even laten voelen, hoe gewenst jullie zijn.
Hoe ons moederhart bijna uit elkaar spatte van blijdschap en dankbaarheid.
Dat we van jullie houden, als jullie peuters zijn met driftbuien.
Maar ook als jullie lastige en nijdige pubers zijn, met twijfels, boosheid en verwijten.
Want dat is het ding, met moederliefde, het is onvoorwaardelijk, ook voor ons.
Net zo goed als voor de geboortemoeders. Die jullie waarschijnlijk uit moederliefde hebben overgedragen.
Die misschien meer in het leven voor jullie wilden, dan dat zij kon bieden.
Niet omdat jullie niet genoeg waren, maar omdat zij vond dat jullie beter verdienen.
Ik wou dat ik het kon vertellen en jullie zorgen en twijfels met 1 simpele uitleg van tafel kon vegen.
De zorgen en twijfels die ook onze zoon later ongetwijfeld gaat krijgen.
Het maakt me soms best ongerust, heel eerlijk gezegd.
Zoals je weet zijn wij heel open.
We bloggen, we praten en we posten.
Er is contact met Bram's geboortefamilie en we proberen grote mensen zaken in kindertaal uit te leggen.
Maar alle keuzes die gemaakt zijn, zijn niet zijn keuze.
Het was niet zijn keuze, om uit zijn land van herkomst gehaald te worden. Hij heeft er niet voor gekozen om niet op te groeien bij zijn geboortefamilie.
En eenmaal hier moet er weer van alles voor hem besloten worden.
Waar doen we goed aan?
Zit hij straks wel op contact te wachten met zijn geboortefamilie?
Dringen we hem niets op door terug te gaan naar Amerika, om daar dit jaar vakantie te vieren?
Zal hij zich buitengesloten voelen later, als bruin jongetje in een wit nest?
En hoe kunnen wij er als ouders voor zorgen dat onze zoon later zo min mogelijk "last" zal krijgen van zijn adoptie?
Zo veel vragen, zo weinig zekerheid.
Heb jij tips Soorien?
Als moeder, als geadopteerde en als ervaringsdeskundige?
Waar doen we goed aan?
Heb jij Do's en Dont's voor deze moeder, die soms ook even met de handen in het (kroes-) haar zit?
Ze zijn meer dan welkom!
Liefs, Natasja
Lieve Natasja,
De woorden, de vragen en jouw gevoel, ook al zit er een afstand tussen ons....ik voel het.
Ik was even stil van jouw verhaal en heb het gelezen met liefde en vooral als moeder.
Natuurlijk kwam de deskundige in mij af ent toe om de hoek kijken.
Om gelijk met de deur in huis te vallen:
Adoptieouder vind jij een rotbenaming, wat dacht jij van een adoptiekind?
Dat vind ik een vervelend woord, geadopteerde niet.
Dat klink liever en volwassener.
Als ik zeg dat ik geadopteerd ben, voel ik mij trots en soms verdrietig, helaas liggen deze twee werelden dichtbij elkaar.
En dan het woord moeder, jij bent moeder geworden maar in mijn ogen ben jij dat niet.
Jij bent meer.
Want jij bent er niet alleen in mooie momenten, zoals adoptie vaak wordt gezien.
Jij bent er ook in de slechte momenten, dan sta jij er en zal jij vechten voor hem als het nodig is.
Dat heeft mijn moeder nooit gedaan.
Mijn adoptiemoeder wel.
Begrijp je het nog?
In de serie Black Earth Rising omschrijft zij het mooi, alleen begrijpt niemand haar.
Zij is niet mijn moeder, zij is meer dan dat.
Jullie hebben ons gevoed, getroost, kusjes gegeven op de zere plekken en 100de verhaaltjes voorgelezen.
Mijn adoptiemoeder stond er wanneer ik haar nodig had, soms sterk en soms was ik sterker.
Wilde zij mij begrijpen en liet ik het niet toe. Want wat wij meemaken, voelen en vooral in ons lichaam merken begrijpen wij soms zelf niet.
Ik spreek inderdaad even in de "Wij-" vorm, er zijn natuurlijk ook andere geadopteerden die het misschien niet zo ervaren.
Ik denk persoonlijk, omdat jullie als adoptieouders de lat hoog leggen, wij als geadopteerden dit voelen.
Wij zullen harder vechten om die lat van jullie te behalen en te bereiken,
Het laten zien dat wij het waard zijn, wat jullie hebben gekregen.
Ook al wordt er een kind bewust afgestaan, met welke "goede" reden er zal zijn geweest. Voor mij als geadopteerde is er geen goede reden om afgestaan te worden, wat een kind hoort bij zijn moeder.
Hoe moeilijk het kind het zal krijgen, welke elllende er klaar voor zal staan.
Het klinkt hard en moeilijk te begrijpen. Ik als geadopteerde zal hier liever voor kiezen om bij mijn moeder te zijn dan waar ik nu ben.
Daarmee zeg ik niet dat ik nu ongelukkig ben en niet tevreden, integendeel.
Ik ben een rijk en gelukkig mens.
Gewoon de gedachte dat ik bij haar kan zijn, in haar armen kan liggen en kan vragen: "Mam, heb ik die donkere ogen van jou?".
De liefde die ik voel stromen tussen haar en mij is niet te verbreken, dat willen jullie als adoptiemoeder denk ik ook niet.
Als ik dit schrijf krijg ik er een brok van in mijn keel, want ergens in mij schopt even de moeder in mij aan de deur.
Als ik zelf geen moeder kon worden, was ik dan bewust kinderloos gebleven?
Of had ik dan ook naar andere mogelijkheden gekeken?
Ik durf dat niet te zeggen.
Ik weet inderdaad niet hoe jullie weg is geweest, hoe groot jullie verdriet is geweest.
Dat zijn geboortemoeder dit zo aan jullie heeft overgedragen kan ik mij zo moeilijk voorstellen.
Het eerste wat in mij opkwam was "Wat ben jij dan een "slechte" moeder dat jij niet staat voor jouw eigen kind. Hoe kan jij en durf jij deze keuze te maken voor hem?".
Omdat de moeder deze keuze soms al maakt tijdens de zwangerschap krijgen wij als geadopteerden veel emoties mee.
Dit wordt meegegeven in onze DNA en ergens in mij zitten alle antwoorden die ik wil weten.
Want die onzekerheid en of wij de moeite waard zijn, is ons nooit bevestigd.
Wij zijn gelijk vanuit de meest veilige basis ooit weg gehaald, zij heeft ons afgestaan of zij dit nou wilde, of niet.
Wij zijn het zeker waard, dat ben ik met je eens.
Persoonlijk zou ik dit echter liever willen horen van haar, van die ene vrouw die mij 32 jaar geleden heeft afgestaan.
Waarom is dat zo belangrijk voor mij?
Dat is ook een goed gevoel, een leegte die niet of misschien nooit kan worden opgevuld.
Een heimwee naar iets wat ik niet ken en ook niet weet waarom ik het heb.
Liefde voor een vrouw die ik denk te kennen en eigenlijk helemaal niks van weet.
Al deze vragen en onzekerheden hebben mij nu gemaakt tot wie ik ben.
Momenteel leef ik op het hoogtepunt van mijn leven.
Voel ik mij sterker dan ooit en komen de mooiste projecten leukste coachees mijn kant op.
Daar ben ik dankbaar voor. Dat ik mijzelf heb gevonden en van mijn zwakte mijn kracht heb kunnen maken.
Ik schaam mij inderdaad niet voor wie ik ben, voor mijn angsten en voor mijn erfenis.
Het erge van dit alles, is wat ik zelf deze week inzag: De erfenis die ik heb ontvangen. Waar ik mee leer leven en een nieuwe erfenis geef ik door aan mijn eigen dochter.
Mijn "do " voor jullie:
Blijf zo door gaan en vooral naar Bram, sta er voor hem wanneer hij jullie nodig heeft.
Luister en laat hem vooral voelen dat het okay is wat hij voelt.
Probeer dat er niet uit te halen, maar omarm zijn liefde ook als is zijn liefde voor de ander misschien sterker.
Omarm hem met jullie eigen liefde en hij zal jullie beter begrijpen.
Laat jullie angst die van jullie zijn en geef het niet over aan hem.
Hij hoeft dat niet weg te halen, dat is aan jullie.
Laat hem zijn eigen fouten maken, als hij dan valt, moedig hem aan om een andere manier te vinden om niet weer te vallen.
Vertel niet gelijk de oplossing of hoe jij het zou doen. Omarm hem met jullie liefde en hou van hem in alle maten, vormen en kleuren.
Adoptie zal vervelend kunnen worden voor hem, zoals jij zegt een "last" zie het als een superkracht, hij heeft gevoelens die andere "normale" kinderen niet hebben.
Hij is sterker en heeft een kracht waar je later u tegen zal zeggen.
"Dont's" is voor vertellen wie ik moest zijn.
Meedansen met het gezin en niemand mocht weten dat ik problemen had met mijn adoptie.
Hoe klein ik ook was ik heb er altijd tegen aangeschopt en ik riep dan "dit ben ik!: dit is Soorien".
Ik bleef naar mijn gevoel luisteren.
Als moeder weet ik vooral de angsten die je kan hebben met opvoeden, geef ik aan genoeg liefde?
Als geadopteerde wens ik dat alle geadopteerde de juiste hulp krijgen zodra zij het nodig hebben en niet gespecialiseerde zorg maar echt de zorg die zij nodig hebben.
En als laatste als adoptiedeskundige, adviseur en coach, hoop ik dat er veel adoptieouders, geadopteerden en afstandsmoeders stil staan bij het feit dat adoptie heel bijzonder is, een dunne lijn heeft met kinderhandel en dat wij als geadopteerden elkaar horen te steunen.
Dat adoptieouders inzien dat wij (geadopteerden) goede nazorg verdienen en dat het niet alleen om hun draait en dat de afstandsmoeders stil staan bij het feit wat zij hun kinderen mee geven aan erfenis en vooral een grote wond, die af en toe wordt opengehaal en begint te etteren.
Dank voor je vragen, openheid en weer een nieuw inzicht in adoptieland.
Ik wens jullie, Bram en jou veel liefde toe.
Dat jullie samen een fijne tijd mogen hebben en dat als het nodig is, jullie met een rechte rug er kunnen staan om hem te steunen.
Liefs, Soorien.
Meer weten over Soorien en wat zij kan betekenen?
Kijk dan op www.soobijzonder.nl
Reactie schrijven