Doe je mee aan Een Huis Vol?

Het is woensdagmiddag als we heerlijk in het zonnetje met zijn allen iets drinken, kletsen en lachen.

Dit zijn mijn favoriete momenten.

Een beetje a la die reclamebeelden van een grote Italiaanse familie die eet, drinkt en lacht.

 

Ik hoor mijn telefoon een paar keer achter elkaar een berichtje binnen krijgen.

Terwijl de kinderen zich klaar maken voor het sporten, een afspraak met vrienden en een om in de stad in de kroeg te gaan leren (nee, daar trap ik niet in uiteraard maar hij brengt het met de volste overtuiging),

check ik even wat er zojuist is binnengekomen.

 

Naast wat werkmail, een lief berichtje van een vriendin en een vraag over de hockeywedstrijd deze zaterdag, is er ook een vriendschapsverzoek van iemand werkzaam bij de televisie.

Ik accepteer hem en al snel ontvang ik een pb.

Het blijkt een uiterst lieve vrouw te zijn die werkzaam is voor het programma Een huis vol.

Ze vraagt of ik het programma ken en hoeveel kinderen ik nu precies heb.

Terwijl ik aan het appen ben, zijn de drie oudste kinderen en River er weer bij komen zitten.

 

Op de vraag met wie ik app, vertel ik dat het iemand is van het programma Een huis vol.

Dit zorgt direct voor grote hilariteit!

 

"Ga je dat doen?" is de hoofdvraag die door ze gesteld wordt.

Ze weten dat ik getwijfeld heb om te gaan vloggen. Dit nadat ik daar meerdere verzoeken toe heb gehad en het mij ook wel mooi lijkt om sommige dingen vast te leggen. Niet zo zeer voor een ander eigenlijk meer voor mezelf.

Geen weekvlogs maar vlogs over bepaalde belangrijke momenten.

Er was een verzoek van een andere zender om dingen vast te leggen in Amerika.

Ik heb daar heel lang en uitgebreid over nagedacht.

Wil ik in beeld, is daarbij geen onbelangrijke vraag.

Ik vind het lastig om mezelf op foto's te zien, laat staan op bewegend beeld.

Maar ik wil mijn kinderen juist meegeven dat je blij moet zijn met wie je bent.

Dan moet je daarin wel het goede voorbeeld geven en je niet verstoppen zodra er een camera in het zicht komt.

Wat wil ik delen en wat wil ik privé houden?

Twijfels alom dus.

 

Bij vloggen heb je het wel zelf in de hand wat er aan beeld verschijnt.

Ik vind het mooi om te delen dat het leven in een groot gezin echt leuk is.

Dat een gezin bestaande uit allerlei kleurtjes een rijkdom is en uitstekend kan.

Ik wil mijn kinderen meegeven dat ze trots op hun roots mogen zijn en ze hoeven die van mij dan ook niet onder stoelen of banken te steken. Maar eens iets gedeeld is niet meer terug te nemen.

 

Een lastig dilemma dus!

Ken je die gesprekken op een verjaardag, die steeds mooier en fantasievoller worden.

Van die gesprekken waar iedereen een schepje bovenop doet.

Waarbij uiteindelijk iedereen door en over elkaar heen praat.

Zoals die gesprekken zijn, zo verliep dit ook.

 

De een kwam met een mooier idee dan de ander.

Het werd van kwaad tot erger.

Ik denk dat iedereen ze in de omliggende dorpen heeft kunnen horen lachen.

 

Ik legde ze uit dat ik er een beetje huiverig voor ben omdat je nooit van te voren weet hoe je uiteindelijk neergezet zal worden.

Dat als je op een bepaalde manier fragmenten knipt en plakt, dingen totaal anders over kunnen komen dan dat ze in werkelijkheid waren en zijn.

 

Pubers hebben geen oplossingen voor rondslingerende spullen in hun kamer, geen idee hoe het komt dat ze altijd net op tijd, of te laat ergens zijn maar voor "problemen" van hun moeder hebben ze altijd DE oplossing.

En zo hadden ze ook daar de perfecte oplossing.

"Weet je mam, als wij nu gewoon een geweldige openingsscène voor je bedenken dan maken ze echt geen ander beeld van je hoor".

"Ja, we bedenken gewoon iets wat niet te overtreffen is".

En daar gingen ze weer los...

 

Ik geef toe dat ik het programma ook gekeken heb, het leuk vind om te zien hoe een ander het doet, ik best wel wat heb om te laten zien en het oprecht mooi zou vinden als er ook eens getoond zou worden hoe goed het kan gaan in niet standaard gezin. Dat ik zou kunnen laten zien dat liefde datgene is wat een familie vormt en dat daar geen DNA voor nodig is. Ik zou willen laten zien dat leeftijdsverschil, huidskleur, interesses, medische achtergrond en de manier waarop je in een gezin komt niets zeggen over de band die broers en zussen hebben maar toch is de "angst" 

te groot om anders neergezet te worden.

Dat er dingen naar buiten komen over hun adoptie die ik hun zelf willen laten vertellen (of niet) als de tijd er rijp voor is of dat dingen niet overkomen zoals ze zijn.

Als iemand die angst weg zou kunnen halen dan deed ik het direct.

 

Voor nu heb ik dan ook besloten het (nu) niet te doen, maar we hebben wel besloten te gaan kijken hoe we het een en ander wel vorm kunnen geven.

Daarover binnenkort meer!