Election Day.

Election Day....een grote dag in Amerika.

Misschien wel de belangrijkste in jaren.

Vandaag ben ik in gedachten een beetje daar.

Ik hou vandaag ook mijn hart vast. Voor de uitslag. Voor de gevolgen.

Election Day.

Election day….een grote dag in Amerika. Misschien wel de belangrijkste dag in jaren.

 

Ik volg de debatten. Ik probeer alle meningen te filteren en een zo min mogelijk gekleurd beeld van het hele circus te vormen.

 

Want hoewel wij in Nederland natuurlijk denken dat De grote gekke meneer Trump alleen aanhangers heeft, die in Hilbilly-style met wapens zwaaiend, vanuit hun trailerpark naar de stembus rijden, die zit er zo ver naast.

 

"Maar mensen met gezond verstand die stemmen toch geen Trump? - Dat zijn toch alleen de gekkies?

 

Nee. De man is gekozen door miljoenen mensen.

En dat zijn niet alleen de gekkies.

Het zijn de mensen die ontevreden waren met het systeem. Die veranderingen wilden, die geen vertrouwen meer hadden in de politiek, zoals zij hem kenden. Die uit ontevredenheid stemden op verandering.

 

Wij hebben weliswaar een compleet ander politiek systeem. En het is appels met peren vergelijken, maar er zijn hier in de politiek best mensen, waarbij ik, laat ik het voorzichtig uitdrukken "mijn bedenkingen heb".

 

Ik kan daarover niet oordelen. Het is niet mijn land. De problemen die zij hebben, die ken ik niet. 

Het zijn niet mijn straten, mijn portemonnee, mijn baan. Het is niet mijn stem.

 

We denken soms dat we in Nederland een goed beeld hebben, van Amerika en de Amerikanen. Want we zien het op TV, we zien ze in films.

We hebben weleens in het echt een Amerikaan gesproken, in het wild.

In het zwembad op vakantie.

En de Amerikanen, dat zijn luidruchtige mensen. Die vol van zichzelf zijn. Die een grote mond hebben en die wereldvreemd zijn.

Die allemaal een vuurwapen hebben en allemaal nep zijn. Nep nieuws, nep borsten, nep karakter. Schreeuwend.

Overheersend. Ego. Hard, luid. Fake!

 

Denken we.

 

Zoals de helft van de wereld denkt dat wij allemaal op klompen lopen, dat Nederland een stadje in Europa is en dat we heel de dag ongelimiteerd blowen. 

Allemaal.

Als we de koeien niet aan het melken zijn natuurlijk.

Want dat is de waarheid die zij zien.

 

Ik ga je niet uitleggen dat Amerikanen de meest vriendelijke en enthousiaste mensen op de wereld zijn.

Dat ik blij word, van hun uitbundige outgoing manier van communiceren. Dat ik die trots op hun land en hun cultuur juist tof en aanstekelijk vind.

Dat ik de manier van aanspreken in een bar of winkel heel beleefd en prettig, klantvriendelijk vind.

Dat ik me nergens ter wereld vrijer en gelukkiger voel dan daar.

Het land van de onbegrensde mogelijkheden, ik geloof er nog steeds in.

Ik wil er in geloven.

Maar dat is mijn persoonlijke ervaring.

 

En het voelt soms alsof ik mij moet verdedigen als ik liefdevol over het land en de Amerikanen praat.

 

Natuurlijk snap ik niet alles, en heb ik geleerd dat je soms het onderwerp politiek even moet omzeilen.

 

Dat je elkaar niet begrijpt en elkaar waarschijnlijk ook nooit gaat begrijpen op dit vlak.

En dat dat mag, dat we juist door die verschillen zo veel van elkaar kunnen leren, om elkaar kunnen lachen en soms ook even achter onze oren krabben.

Zoals zij ook weleens achter hun oren krabben.

We denken namelijk wel dat wij 'de normale mensen' zijn in dit verhaal, dat bij ons alles perfect geregeld is, en dat de rest van de wereld een beetje achterlijk is.

Maar heb jij weleens serieus getracht uit te leggen dat wij een pedofielenpartij hebben, in Nederland? 

Om maar 1 voorbeeldje te noemen?

 

Amerika is meer dan een land, waar ons kind toevallig vandaag komt.

Amerika is een stuk van onze familiegeschiedenis geworden, er liggen wortels.

Er liggen banden. We hebben diepgaande vriendschappen met mensen uit dat land.

We hebben familie daar.

Want zo voelt het, niet alleen zijn familie, maar daarmee ook een stuk van onze familie.

We hebben ons hart gevonden in Amerika, we hebben ons hart een beetje verloren aan Amerika.

 

Daarom gaat het me ook zo aan het hart, de verdeeldheid.

De kloof die de laatste jaren steeds zichtbaarder en voelbaarder wordt.

 

Ik hield mij hart vast, toen ik "Erik in de Verdeelde Staten" keek, op Videoland, waarin Erik Mouthaan een reis door de Verenigde Staten maakt, en pijnlijk duidelijk maakt hoe sterk die verdeeldheid is.

Arm, rijk, blank, donker, links, rechts.

 

Vandaag ben ik in gedachten een beetje daar.

Ik hou vandaag ook mijn hart vast. Voor de uitslag. Voor de gevolgen.

Wat er ook gebeurt, ik hoop dat de volgende missie zal zijn "Let's make America whole again".

Niet Trump of Biden is de grootste bedreiging maar de verdeeldheid.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0