Hi Charlotte,
Allereerst gefeliciteerd met de 10.000 volgers.
Mooie prestatie om het nieuwe jaar mee te beginnen. Fijn dat we zo'n groot bereik hebben en dat we zo veel mensen hopelijk kunnen en mogen inspireren over (in mijn geval) moederschap en ook bijvoorbeeld adoptie.
Adoptie lijkt inmiddels aardig uit de schaduw te komen. In de media is er véél meer te zien en te lezen dan een paar jaar geleden.
Gisteren keek ik nog een documentaire die mij aardig aan het denken heeft gezet, op NPO "Ik kom niet uit Sri Lanka".
In deze wordt een jongedame, Dinja Pannebakker gevolgd. Dinja is geadopteerd vanuit Sri Lanka en heeft niéts maar dan ook echt niéts met het land.
Ze is niet benieuwd naar haar biologische familie. Voelt niets bij het land en werd zelfs misselijk van de lucht in het land, toen ze terugging.
Dinja is er stellig van overtuigd dat haar identiteit los staat van waar ze is geboren.
Ze geeft in de docu bijvoorbeeld aan dat veel mensen dat raar vinden, omdat het nu ook "hip" is om je roots uit te dragen en dat je er bijna trots op hoort te zijn.
Ze heeft er niks mee.
Is er niet benieuwd naar. Voelt er niks bij.
Tsja....dacht ik.
De twijfel sloeg even toe.
Daar zit ik dan. Met mijn goedbedoelde 4 th of July parties met toeters en bellen. Met mijn Thanskgiving traditie. Met mijn gebraden kalkoen en open adoptie.
Met het contact met zijn geboortefamilie en de kerstcadeaus. Met onze starts en stripes vlaggen. En met onze zonvakantie naar Florida.
Leg ik Bram geen dingen op?
Duw ik zijn roots niet door zijn strot?
Doe ik niet teveel mijn best om alles leuk te maken, wat met USA en adoptie te maken heeft?
Maar maak ik het hiermee niet juist gecompliceerd?
Het is weer een keuze die ik vóór hem maak.
Omdat hij té jong is om die keuze nu te maken.
En omdat ik denk en hoop dat het goed is om dit in zijn basis, zijn fundering, mee te nemen.
Maar stel dat hij er straks helemaal niet op zit te wachten? Als hij het allemaal liever niet had geweten.
Als hij zich helemaal Hollander voelt - en van dat Amerika circus niks wil weten.
Kun je dan terug?
Hebben we dan niet onbedoeld een uitzondering van hem gemaakt?
Dit is 1 van de dingen waar ik - heel eerlijk - best weleens moeite mee heb.
Waar doe je goed aan?
Lieve Charlotte,
Hoe zie jij dat nou?
Ik ben benieuwd.
Een mooie week gewenst.
Ps. Beloof me dat mocht het zo zijn, dat we alle USA tradities ooit gaan schrappen en voor helemaal Hollands gaan - dat ik dan alsjeblieft wél cheesecake dates mag behouden?
Liefs,
Natas.
Hi Natas,
Bedankt voor de felicitatie. Wie had dat ooit gedacht?
Ik in ieder geval niet, maar ik ben er super blij mee en wat gaan we nog veel leuke dingen doen.
Ik heb de documentaire ook gezien en ik kan niet anders beamen dan dat hij aanzet tot denken.
In Dinja herken ik heel erg Jeremiah. Hij heeft ook totaal geen interesse, of nou ja, erg weinig interesse in zijn hele adoptie.
Het is voor hem gewoon een feit. Daar ergens ver weg woont een vrouw en daar heeft hij bij in de buik gezeten. That's it, 9 van de 10 keer.
Want net als ik denk dat het hem echt niets interesseert is daar een vraag. Een vraag waar hij duidelijk langer over heeft nagedacht.
Waar River zich nog net niet met Amerikaanse vlaggen omhuld op 4thof July is het voor Jeremiah gewoon een dag waarop we een feestje vieren en lekker hamburgers eten. Gewoon gezellig, niets meer en niets minder.
En weet je, dat vind ik prima.
Ik heb ook biologische kinderen die echt niets hebben met Koningsdag. Waar de een zich in het oranje uitdost en het liefst de stad in trekt voor gezelligheid, vrijmarkt en festivals, ziet de ander het als een vrije dag en blijft liever gewoon thuis (en mam, doe vooral niet te blij, je bent al 41 volgt ook als ik wel mee de stad in ga.)
Het ene kind is nu eenmaal niet het andere kind en dat is prima.
Ze zijn allemaal uniek maar krijgen wel allemaal min of meer dezelfde opvoeding, dezelfde aandacht, dezelfde reizen, dezelfde feesten enz. voorgeschoteld door mij.
Ik doe daarin wat mij het beste lijkt. Maar of dat ook echt het beste is, dat weet ik natuurlijk niet.
Moederschap is naast heel veel liefde toch ook flink wat aanmodderen.
Mijn 3 jongste kinderen ervaren alle drie hun adoptie totaal anders. Niet alleen het feit dat ze geadopteerd zijn maar ook de verlangens naar de buikmama, het land van herkomst, de feesten, de geschiedenis enz.
Waar voor de een de biologische moeder op een voetstuk staat, is ze voor de ander slechts een vrouw in Amerika en de ander heeft een haat/liefde verhouding met haar.
Drie kinderen die alle drie dezelfde opvoeding krijgen, hebben alle drie een totaal andere belevenis.
Twee hebben zelfs dezelfde biologische moeder maar staan er toch totaal verschillend in.
Ik denk dat ik er goed aan doe om hun adoptie bespreekbaar te laten zijn, hun ruimte te geven voor het ontdekken van hun roots, samen met hun op zoek te gaan naar alle antwoorden en ze te laten waar ze willen.
Het is net als met mijn biologische kinderen, de een wil het verhaal van de bevalling ieder jaar rond haar verjaardag horen, de ander walgt al bij het idee dat ik ooit seks heb gehad, laat staan dat ze wil weten hoe ze uit mij is gekomen.
Mensen zijn verschillend, wensen en verlangens zijn verschillend.
Ik denk dat je daar ruimte voor moet laten zijn maar bij adoptie loop je wel het risico dat je te laat bent met antwoorden vinden, mensen opzoeken enz.
Ik denk dat we van deze documentaire allemaal kunnen leren dat ieder mens uniek is, dat ieder zijn eigen beleving heeft bij een situatie, dat niemand kan invullen hoe de ander iets ervaart ondanks de vele stukken die er over geschreven zijn en dat wij als moeders als taak hebben daarin mee te deinen. Het kind te volgen.
Ik denk niet dat je aan het pushen bent maar dat je mogelijkheden creëert.
Bram zal altijd weten dat alle gevoelens die hij heeft erkend zullen worden en er mogen zijn en dat maakt je een topmoeder. Een moeder met oog voor haar kind!.
Lieve Natas,
Maak er een mooi weekend van en welke kant hij ook op gaat Cheesecake hoort er bij!
Liefs,
Charlotte
Reactie schrijven