Ik ben degene die Moederdag met de kinderen viert maar ik ben niet hun moeder.

Hoe kan je dat nu zeggen als het wel hetzelfde voor je voelt, zal je je afvragen.

Ik voel mij op iedere manier hun moeder.

Moedergevoelens had ik al voor ze vanaf het moment dat ik van ze hoorde. Toen ik ze voor het eerst in mijn armen sloot was daar die alles overtreffende liefde.

Dat gevoel dat met geen pen te beschrijven is.

Dat gevoel dat je voor niets en niemand anders kan voelen als voor je kind.

Het zijn mijn kinderen maar ik ben hun moeder niet.

 

Als je het woord moeder opzoekt is de omschrijving namelijk 'vrouw die een kind heeft gebaard, het betreft een eerstegraads verwantschap'.

Ik droeg ze niet 9 maanden lang, ik heb ze niet op de wereld gezet, we delen geen DNA.

Die 9 maanden delen ze met iemand anders. Het waren andere ogen die hen aankeken toen ze geboren werden. Het was een andere hand die ze voor het eerst over hun hoofdje aaide. Het was een ander die de teentjes en vingertjes telde. Het was een ander die zachtjes in hun oor fluisterde "Ik hou van je maar ik kan niet voor je zorgen, ik zal je in liefde aan iemand anders overdragen".

Die iemand anders was ik.

Mijn geluk kon niet op toen ik ze voor het eerst in mijn armen sloot. Nog steeds niet. Iedere dag prijs ik mezelf gelukkig met het feit dat deze kinderen aan mij zijn toevertrouwd maar ik vergeet nooit het verdriet, de pijn en het gemis dat achter mijn geluk schuil gaat.

 

Voordat ik ging adopteren had ik wel een idee hoe sommige dingen zouden kunnen zijn. Ik wist dat de biologische familie voor mij een belangrijke plek zouden innemen, ik wist dat er dagen zouden zijn die moeilijker waren als de andere, ik was voorbereid op verdriet, boosheid, gemis.

Ik had mij enkel nooit voorbereid op een gevoel dat zich het beste laat omschrijven als schaamte, al dekt dat niet de hele lading.

Soms kan er een golf van, laten we het voor het gemak maar schaamte noemen, over mij heen komen. Enkel en alleen omdat mijn leven zo is gelopen zoals het is gelopen heb ik het geluk dat ik mij mama van deze kinderen mag noemen. 

Enkel en alleen omdat de biologische moeders hun leven zo is gelopen als het is gelopen maken zij slechts van de zijlijn het leven van hun kinderen mee.

Het voelt oneerlijk. 

Waarom moesten zij die woorden van afscheid in de oortjes van hun kinderen fluisteren terwijl het die kinderen zijn die fluisterend in mijn oor op Moederdag fluisteren dat ze een verrassing hebben?

Enkel en alleen omdat hun kansen anders waren.

 

Ik krijg er altijd een beetje de kriebels van als mensen zeggen je moet die kansen ook wel grijpen.

Daarmee doe je namelijk zoveel mensen ook tekort.

Het lijkt als je dat zegt namelijk net alsof iedereen dezelfde kansen heeft en dat is echt niet zo.

Je kunt niets grijpen als er niets te grijpen valt.

Dan is het overleven in plaats van leven.

Dan is het afscheidswoordjes in je kind zijn oor fluisteren omdat je hem kansen wilt geven die jezelf niet hebt.

Dan vraagt moeder zijn je iets te doen wat je enkel en uitsluitend kunt omdat je hart overstroomd van moederliefde.

Dan neem je die gok om erop te vertrouwen dat die ander echt goed voor je kind gaat zorgen, dat ze contact met je zal houden, dat je kind het je niet kwalijk gaat nemen maar zal begrijpen dat je het uit liefde deed.

Dat is geen kansen grijpen, dat is kansen bieden.

Kansen geven aan je kind die je zelf nooit hebt gehad.

 

Ieder jaar rond Moederdag doet het mij pijn, voel ik plaatsvervangend verdriet voor hun.

Meer als met de verjaardag van de kinderen.

Op hun verjaardag is er niet op iedere straathoek een bord dat onderstreept dat de biologische moeders hun kinderen niet meer bij zich hebben.

Vanaf Pasen tot Moederdag is het een stoet van Moederdagaffiches, schreef een van de biologische moeders eens.

Ik ben mij bewust dat het voor heel veel mensen moeilijk moet zijn om al die reclames te zien. Niet alleen voor moeders die hun kind ter adoptie overdroegen maar ook voor mensen die hun moeder moeten mensen, vrouwen die heel graag moeder willen worden maar waarbij het niet lukt, moeders die een kind moeten missen, vrouwen die gewild kinderloos zijn en vaker als anders moeten verklaren dat dit echt is wat ze willen.

 

Voor mij was het lastig om te beslissen wat deel je wel en wat deel je niet met de biologische moeders op Moederdag.

Steek ik hun de ogen uit met een foto van het ontbijtje op bed wat ik krijg, doet het hun extra pijn om te zien wat we op zo'n dag doen omdat ze daar zelf hadden moeten zijn in plaats van mij.

Inmiddels weet ik dat je zulke dingen nooit voor een ander in kunt vullen. Er is maar een manier om te weten te komen hoe de ander het fijn vind als je het doet en dat is rechtstreeks vragen.

Het antwoord kreeg ik twee jaar geleden in een brief, een brief die ik met haar toestemming mag delen. Een brief die voor altijd tot mijn meest dierbare bezittingen zal behoren.

 

Lieve Charlotte,

 

Weer een jaar verder en bijna vier jij weer moederdag.

Ik weet dat je die dag contact zult zoeken, zoals ieder jaar.

Je zult nooit kunnen begrijpen en voelen hoe belangrijk dat is voor mij en wat dat met mij doet.

 

Het zorgt er voor dat ik er toe doe.

Dat je mijn rol erkent.

De rol die de meeste niet meer zien.

Waarvan de buitenwereld zegt dat ik die heb opgegeven.

Ik heb mijn rol als moeder niet opgegeven, dat zal ik ook nooit kunnen.

 

Ik heb er voor gekozen, heel bewust en geheel zelf, om mijn kind niet zelf op te voeden omdat ik weet dat ik dat niet kan zoals het zou moeten.

Op dat moment dat ik de adoptiepapieren tekende had ik nooit bedacht hoe de buitenwereld over mij zou denken en oordelen.

 

Een vreselijk mens of soms vinden ze mij niet eens meer de titel van mens waardig.

Want hoe kan je, je kind weg doen?

Ik deed het niet zo maar.

Ik heb echt wel van alles uitgezocht.

Ik deed het beste, dat vond ik toen en vind ik nu nog veel meer.

Ik kan het niet en koos de beste moeder uit die er is.

Niet alleen voor mijn kind maar ook voor mij.

 

Want al denkt de hele omgeving op een bepaalde manier over adoptie.

Zij denkt er anders over.

Zij zet mij nooit op de tweede plaats.

Zij praat nooit slecht over mij terwijl ik het echt wel eens verdien.

Zij doet er alles aan om een relatie op te bouwen.

Zij zorgt er voor dat ik weet wat er speelt.

Die zij dat ben jij.

 

Rond deze tijd van het jaar besef ik mij dat ik moeder mag zijn doordat jij dat toe laat.

Ik heb genoeg mensen om mij heen die dat niet mogen.

Leven zonder je kind bij je te hebben is moeilijk.

Je hebt gefaald.

Je kan het nooit meer overdoen.

Dat waarvoor je op aarde komt, dat kan ik niet.

Ik hoef geen commentaar van mensen om mij daaraan te herinneren, dat doe ik zelf al iedere dag.

Het is een verlies waarmee je moet leven en ik hoef dat niet met allerlei vragen in mijn hoofd.

Ik kan die stellen aan jou.

 

Lieve Charlotte,

Ik wil je deze Moederdag bedanken dat ik door jou moeder mag zijn.

Jij bedankt mij ieder jaar op Moederdag dat ik je moeder laat zijn.

Maar weet je, het is andersom.

Jij laat mij moeder zijn, doordat je erkent wie en wat ik ben.

Een moeder van een prachtig kind.

Een kind dat heel ver weg is maar door zijn moeder toch dichtbij voelt.

Een kind waarvoor ik de beste moeder koos die ik ooit had kunnen kiezen.

Bedankt voor alles, ik houd van je!

 

Die brief is het mooiste geschenk dat ze mij kon geven.

Ook dit jaar zal Moederdag een dag met een lach en een traan zijn. Op afstand zijn ze erbij. 

River maakt een cadeautje, niet om op te sturen maar om open te maken voor de camera. Ik heb het haar wel voorgesteld om op te sturen maar dat wil ze niet. 'Ik verzamel alles wat ik haar via de camera heb gegeven en als ik haar dan echt kan zien dan geef ik haar een schoenendoos vol spullen. Zolang het hier staat weet ik dat ik er een keer heen ga'

Jeremiah maakt een tekening en vraagt mij er een foto van te maken. 'Een foto is toch veel handiger op je telefoon als je op straat leeft. Ze heeft toch geen koelkast zoals jou waar je een tekening op plakt'.

Joshua stuurt die dag heel wat spraakberichten over en weer.

Ieder op hun eigen manier en dat is prima. Er bestaat namelijk geen foute manier als het op je gevoel volgen aan komt.

Als iedereen op bed ligt dan appen de moeders en ik.

Dan spreken we vol trots over onze kinderen, over het team dat we met elkaar vormen.

3 vrouwen die elkaar nooit tegen gekomen zouden zijn maar door de kinderen in elkaars leven zijn gekomen.

3 vrouwen met de meest uiteenlopende achtergronden.

3 vrouwen met een enorme band, een gemeenschappelijk doel en dezelfde grote liefde.

Als er een ding is dat we geleerd hebben dan is dat verdriet er mag zijn, je mag de boosheid, het gemis, het oneerlijke ervan benoemen want dat is onlosmakelijk verbonden met het geluk.

Een geluk dat we met elkaar delen.

Mama, moeder, het is een titel en er zijn allerlei omschrijvingen te vinden in de van Dale, Wikipedia enz. maar het is vooral een gevoel dat geen omschrijving nodig heeft. 

Ik wens dan ook iedereen op zijn of haar eigen manier een Moederdag waar je je goed bij voelt en een enorme dikke knuffel voor degene die dat op een dag als vandaag extra kunnen gebruiken.