Hi lieve Charlot!
Wat geniet ik toch onwijs van het bloggen.
Het onderlinge contact, de reacties en de contacten achter de schermen.
Zo fijn om te voelen en te lezen. Zo waardevol.
Ik haal er zo veel voldoening uit.
Het brengt even een fijn tegengeluid.
Want jemig, soms lijkt het wel alsof we in een voortdurend beoordelingsgesprek zijn beland, als moeder.
Ik sta echt wel open voor tips en goede adviezen.
Maar ik hoef ze niet te pas en te onpas van iedereen te ontvangen.
Natuurlijk denken mijn vriendinnen vaak anders over dingen als ik, logisch.
Regelmatig schakel ik zo'n "extra hulplijn" in, bij twijfels en vragen.
Maar die constante en ongevraagde stroom van kritiek, die ben ik soms echt zo zat!
Als ik een foto post van Bram, volgen er regelmatig privé berichtjes.
Ook in het dagelijks leven, vliegen de goedbedoelde adviezen en de wijze raad je om de oren.
Waarom is zijn jas open? Is het niet te koud? Waarom zit je in bad met je kind? Hij heeft een snotneus hoor.
Drinkt hij nu chocolademelk? Alweer vlees? Vindt hij dat zelf wel leuk, zo'n fotoshoot?
Ik vind dat hij te jong is om nu al naar Amerika te gaan. Ik vind dat je teveel post. Je gebruikt teveel hashtags.
Je legt teveel nadruk op adoptie. Van mij zou dit niet mogen.
Weet je wat jij eens zou moeten doen. Ik zou dit. Jij moet dat.
Noem maar op.
Kritiek, kritiek, kritiek.
Ik word er soms moe van.
Het hoort erbij, ik weet het.
Je vraagt er zelf om, als je veel deelt, dan vinden mensen daar iets van.
Het lijkt echter wel of we worden onderworpen aan een constante stroom van kritiek.
Is het altijd zo geweest? Of is dit iets dat bij het social media tijdperk hoort?
Het zou heel goed aan mij kunnen liggen hoor, ik voel me al snel aangevallen als het hierom gaat.
Ik heb nagedacht hoe dat dit komt.
Misschien zit het gewoon in mijn karakter, misschien voel ik me ook sneller aangevallen omdat we als (adoptie-) ouders ons al zo vaak moeten verdedigen. Of liever gezegd; het gevoel hebben dat we dat moeten.
In het begin heb ik zelfs weleens de opmerking gekregen "Dat oer-moedergevoel dat was er bij jou natuurlijk niet meteen, dat moet groeien, maar dat komt uiteindelijk ook wel goed".
Geloof me, dat oer-moedergevoel is er echt, dat was er meteen, vanaf de allereerste seconde.
Door die constante kritiek voelt het voor mij alsof mensen mijn moederinstinct of mijn moeder skills in twijfel trekken.
Ik ben onzeker over heel veel dingen. Heel veel zelfs.
Maar geloof me, mijn moederinstinct is geen onzekere factor, die functioneert echt optimaal.
Het is iets raars, kritiek.
Want stel je voor dat je lekker naar de kapper gaat.
Je zit in de stoel en naast je wordt een dame geknipt.
Je staat op en gaat naast de kapster staan.
Terwijl zij bezig is met haar klant, ga je in haar oor staan tetteren.
"OH...Ga je echt die schaar gebruiken? Ik zou het snijden.
Ik zou zelf nooit die kleur pakken bij dat gezicht.
Ik zou zelf nooit wax gebruiken, maar liever gel.
Waarom doe je het niet korter? Pak, de tondeuse, niet de schaar!
Kun je het je voorstellen?
De klant zou zich super ongemakkelijk voelen en de kapster zou je waarschijnlijk uitlachen of boos de zaak uitzetten.
En terecht.
Maar dit is wel exact wat er regelmatig gebeurt, in het dagelijks leven als moeder,
Lieve Charlotte, wat vind jij?
Is het erger bij adoptie? Jij hebt vergelijkingsmateriaal.
Draai ik door, heb ik lange tenen of word jij er ook zo moe van?
Ik las pas een mooi gezegde "Opions are like assholes-Everbody has one".
Klopt helemaal. Wil niet zeggen dat je ze altijd en overal moet tonen.
Laten we ze soms lekker bedekt houden, de opions en assholes.
Ik wens je een mooi weekend toe.
Veel liefs! Natasja.
Hi lieve Natas,
Allereerst valt het met die lange tenen van je reuze mee. Die leuke slippertjes kunnen dus gewoon aan zodra de zomer zich laat zien.
Met een beetje zon zou ik zo blij zijn op dit moment, ik ben die regen echt spuugzat.
Ik kan het inderdaad vergelijken.
Ik kan zelf veel meer vergelijkingen maken.
Is het erger als je een tiener-moeder bent?
Of als je moeder bent van een kind met autisme?
Of sta je nog meer in de schijnwerpers als adoptie-moeder?
Moeder van een groot gezin, kan ook heel wat over gezegd worden en laten we dan helemaal niet als voorbeeld nemen een groot gezin met ook nog eens allerlei kleurtjes!
Ik denk dat hoe je gezinssituatie er ook uitziet, mensen een oordeel hebben.
Heeft een kind enkel één ouder en niet de nieuwste kleding aan, vullen mensen in dat ze het niet breed hebben. Terwijl deze moeder dit misschien wel uit een hele andere overtuiging doet.
Heeft de alleenstaande moeder een kind dat rechtstreeks uit de Bijenkorf folder lijkt weggelopen te zijn, dan vraagt men zich hardop af, waar ze het van doet.
We vullen als mensen graag in.
Ik betrap me er zelf ook wel eens op.
Daarom vind ik mensen die oprecht dingen vragen ook helemaal niet erg.
Ik zie dat als interesse.
Maar daar gaat het vaak fout.
Het is dan geen interesse maar het simpelweg parkeren van hun mening.
Iedereen mag een mening hebben en die hoeft niet te stroken met die van mij, jou of wie dan ook.
Gelukkig leven we in een vrij land.
Maar mensen zich onzeker laten voelen doordat je "even" iets van de situatie moet vinden, vind ik niet kunnen.
Ik sta dat ook voor 80% niet meer toe.
Als iemand dan naar mij toe komt en vind dat Jeremiah eerst op zwemles had gemoeten in plaats van op voetbal, had ik mij 10 jaar geleden aangevallen gevoeld.
Had ik het gevoel gehad dat ik mijn keuze moest verdedigen.
Want uiteraard heb ik dit niet zo maar gedaan, hier zit een duidelijke keuze achter.
Net als dat bij de meeste dingen zit die moeders doen.
Tegenwoordig antwoord ik dan "Oh, je bent benieuwd waarom ik deze weloverwogen keuze heb gemaakt?".
Vaak kijken mensen dan even verwonderd en daarna zijn er twee mogelijkheden:
a) Ja, daar ben ik benieuwd naar.
b) Nee, ik wou het alleen maar even zeggen.
Bij a leg ik het uit en ontstaat er een mooi gesprek.
Bij b leg ik uit dat ze daar haar energie niet aan hoeft te besteden. Ze mag er een mening over hebben maar die interesseert mij niet. Als ik haar mening wil over iets dan vraag ik er om. Vaak is dat de laatste keer dat je zo'n opmerking van degene ontvangt.
De meeste mensen gaan voor optie a.
Vaak blijkt het dus een knullige vraagstelling.
Het is in ieder geval niets nieuws.
Ik kreeg bakken vol met commentaar, adviezen en tips toen Djimon klein was.
Misschien dachten die mensen, zo'n jonge moeder, die moeten wij helpen.
Het had echter veel meer geholpen als ze hadden gezegd; "je kunt altijd bij ons terecht" of een compliment hadden gegeven.
Niet omdat ik zo nodig een veer in mijn kont moet maar omdat ik er van overtuigd ben dat alle moeders vaker een compliment verdienen.
Want laten we eerlijk zijn, moeder zijn is het mooiste wat er is maar niet altijd even makkelijk en we doen het allemaal toch maar even.
Ik denk terugkijkend op ruim 20 jaar moeder zijn dat ik de opmerkingen en tips over autisme het moeilijkste vond.
Ik moest dan mij voor mijn gevoel verdedigen maar vooral opkomen voor mijn zoon.
Als mensen zeiden "hij lijkt anders heel normaal" was dat misschien heel aardig bedoelt maar voor mij voelde het alsof je niet zag hoe hard hij er voor knokten om "zo normaal" mee te kunnen doen. Ze wisten niet dat hoe hij een rebound-effect had na thuiskomst, hoe hij in en in verdrietig was omdat hij de wereld niet begreep, dat ongeschreven regels onmogelijk voor hem te begrijpen waren en ik vond het dan nodig om dat te verdedigen.
Terwijl ik ook had kunnen antwoorden "Ja, knap van hem hé maar het kost hem wel heel veel energie en inzet".
Is het niet stiekem dat wij als moeders het graag goed willen doen.
Dat daardoor het juist ook zo naar is dat mensen er iets over vinden. Want laten we eerlijk zijn dat iemand iets vind van je rode laarsjes zou je worst wezen.
Het klopt dat je als adoptie ouder onder een vergrootglas ligt maar ik denk dat, dat niet enkel komt doordat je je voor je start als moeder al hebt moeten bewijzen door cursussen, gesprekken enz.
Ik denk veel meer dat het een druk is die we stiekem onszelf opleggen.
Meer nog als bij de kinderen die ik zelf op de wereld gezet heb, heb ik bij de 3 jongste het gevoel dat ik het goed moet doen.
Niet omdat ik iets anders voor hun voel.
Nee, dat is het niet.
Ik voel altijd de verantwoording naar hun biologische moeder. Ik heb haar een belofte gedaan.
De belofte, dat ik mijn uiterste best zou doen.
Je maakt een belofte altijd met de intentie die nooit te breken maar soms zijn er beloftes die verbroken worden (kijk maar naar het aantal echtscheidingen in Nederland)
Ik kan je verzekeren dat er echter niets is wat mij deze belofte kan laten verbreken.
Ik wil het goed doen, in de eerste plaats voor mijn kind, in de tweede plaats voor haar.
Die verantwoording maakt dat je kan denken dat je lange tenen hebt, Natas, maar weet je, dat is het niet.
Lieve Natas, dat is dat oer-moedergevoel dat je kreeg zodra je van hem hoorde en dat stukje dat je erbij kreeg zodra je haar zag.
Dat moedergevoel was er bij mij ook direct. Dat hoefde niet te groeien.
Ik kan je verzekeren dat ik dat gevoel nog sterker had toen ik de drie jongste voor het eerst zag, dan toen ik, half stoned nog van de narcose, de 3 oudste voor het eerst zag.
Moeder zijn is een voorrecht.
Maar het maakt je ook kwetsbaar op heel veel manieren.
Laten we daarom als moeders wat liever voor elkaar zijn en in plaats van die goedbedoelde tip, iets anders zeggen;
"Wat doe je het goed!"
Lieve Natas,
een heel fijn weekend gewenst!
En wat betreft dat bloggen en hoe fijn dat is....je hebt helemaal groot gelijk.
Ik heb enorm veel zin in alles wat we nog op de planning hebben staan!
Xxx-Charlotte
Reactie schrijven