Een wind van zwangerschappen.
Er waait een wind van zwangerschappen door onze vriendenkring en familie.
We genieten volop van het nieuws en we kijken uit naar alle nieuwe vriendjes en vriendinnetjes die hopelijk snel en gezond op de wereld mogen komen.
Maar die baby's in die buiken. Bram vind het wel wat ingewikkeld.
Het is 1 van die momenten dat ik besef dat we wel degelijk anders zijn. En hoewel ik veel schrijf en open praat over adoptie, denken we eigenlijk niet eens veel aan.
Het hoort bij ons, het is normaal.
Bijna vergeten.
Pasgeleden begroette een mede moeder bij de kinderopvang me hartelijk "Hoi Natasja! Wat gezellig, wat wordt Bram groot he, en wat wat gaat hij toch op je lijken he, zijn gezicht, ogen, alles!
Het is geen uitzondering, we horen het vaker.
En ik moet er hartelijk om lachen. Ik voel me zelfs best vereerd.
Superleuk, als mensen zien dat we bij elkaar horen!
Soms vergeet ik ook bijna dat Bram is geadopteerd, zo hoort hij bij ons.
Sammie is bruin....
De laatste tijd gaat hij echter toch ineens andere vragen stellen.
Het begint als we samen een boekje lezen.
Het is een vrolijk kinderboek, over een leuk bruin jongetje. Met een bruine moeder en een bruine vader.
Bram keek me vragend aan.
"Mama, Sammie is bruin. Sammies mama is ook bruin.
Ik ben ook bruin. Maar jij bent wit".
Last voor later.
Het zijn dingen waarvan ik altijd wel dacht dat ze zouden komen, die vragen.
Ik had ze alleen lekker voor me uit geschoven.
Hij weet toch waar hij vandaan komt.
Hij het het gezien op onze filmpjes, we hebben het er over.
De lastige vragen, die zijn er voor later.
Dacht ik.
Ik met even denken, wat bedoelt hij nu precies.
Ik kom nu niet weg met het verhaal over zijn geboortemoeder.
Want die is ook niet bruin...
Hoe meer je weet, hoe minder je begrijpt.
Het doet me even beseffen, dat er altijd uitdagingen zullen zijn, hoe open je ook bent.
Want wij hebben ook niet alle antwoorden.
Sterker nog, soms lijkt het zelfs dat hoe meer je weet, hoe minder je begrijpt.
Voor ons als volwassenen is dit al niet allemaal te begrijpen, laat staan voor een kind.
Niet in mijn buik.
Enkele weken later dient de volgende uitdaging zich aan.
We lopen samen in de stad en gaan een cadeautje kopen voor de aanstaande baby van onze vrienden.
"Gaat de baby ook mee pannenkoeken eten?"
Vraagt Bram zich af.
Nee , lach ik. De baby zit nog in de buik van J.
"In d'r buik?" vraagt Bram verbaast. En hoe klein als hij is, met z'n amper 3 jaartjes, zie ik de raders in dat eigenwijze hoofdje alweer draaien.
En ja hoor, als we aan de fristi en de cappuccino zitten, begint hij er nog eens over.
"J. heeft een baby in d'r buik maam".
Dat klopt bevestig ik
"Ik ook in jouw buik toen ik een baby was?"
Soms moet ik echt even verzinnen, waar ik goed aan doe.
Wil hij nu gewoon een standaard antwoord, een bevestiging. Is het een terloopse opmerking? Of denkt hij hier nu echt gewoon al over na?
Ik leg hem uit dat hij niet in mijn buik is gegroeid, maar dat we hem hebben opgehaald in Amerika, vlak nadat hij daar geboren was.
Ik vertel hem dat hij dat toch heeft gezien, op de film
En ik vertel nogmaals het verhaal over zijn geboortemoeder en zijn geboortefamilie.
Hij kijkt me verveeld aan.
Waarschijnlijk had ik nu juist iets over kabouters moeten vertellen, verkeerde verhaal, mam.
Van wonderlijke wijsheden naar kinderlijke eenvoud.
Het is een beetje zoeken en aftasten, deze leeftijd.
Bram kan me soms verbazen met zijn wijsheden, zo jong als hij is.
Hij kan me ook ontroeren met zijn kinderlijke eenvoud.
Deze combinatie maakt het soms ook enorm lastig om dingen rondom zijn adoptie begrijpelijk te maken, zonder dat het zwaar is.
En ik vrees dat dit zo zal blijven, als hij ouder wordt.
Veel zaken laten zich nu eenmaal niet eenvoudig en in kindertaal uitleggen.
Picture perfect.
Het is soms echt aftasten hoe je dingen op een kinderlijke maar eerlijke manier kunt vertellen, zonder overal een sprookje van te willen maken.
Want je wilt ook weer niet dat je kind een geromantiseerd beeld in zijn hoofd heeft.
The Picture Perfect, de geboortefamilie die bij feestdagen dozen vol cadeautjes sturen.
Waar de zon altijd schijnt en waar geen vuiltje aan de lucht is.
Waar hij nooit een standje van krijgt, die hem nooit op de gang zetten en die nooit zeuren als hij zijn groenten niet wil eten.
Ik heb ook geen idee.
Grappig is het, dat mensen vaak aan mij vragen hoe ze met bepaalde zaken moeten omgaan, als het gaat om adoptie.
Terwijl ik ook regelmatig geen idee heb waar we goed aan doen.
En het antwoord van vandaag, kan weer de vraag van morgen opleveren, in een kinderbrein.
Gelukkig zijn we niet de enige ouders die hier weleens mee worstelen.
Het is 1 van de onderwerpen die ik prettig vind om te bespreken met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Alternatieve zwangerschapsclubje.
Hoewel ik lieve vriendinnen en familie heb, waar ik altijd terecht kan, is het fijn om over adoptie gerelateerde zaken ook te kunnen "sparren" met mede (adoptie-) ouders.
Het is fijn om even met elkaar te praten over de dingen waar je tegenaan loopt.
De leuke dingen, maar ook de dilemma's en de twijfels.
Ik grap weleens "Dat is mijn alternatieve zwangerschapsclubje".
Natuurlijk bedoel ik dit niet letterlijk, maar het is fijn om ervaringen te kunnen delen met ouders waarmee je iets bijzonders deelt en gemeen hebt.
Picknicks en playdates.
Niet alleen Bram kijkt dan ook onwijs uit naar onze playdates met andere Amerika kindjes en ouders die we in de loop der jaren hebben leren kennen, sommige al vanaf de voorlichting bij de Stichting Adoptievoorzieningen, helemaal in het begin van het adoptieproces.
Ook de evenementen , zoals de picknick van A New Way en later - als Bram groot genoeg is, het WK Voetbal voor Adoptiekids spelen hier een mooie rol in.
Maar ook het bloggen en het contact via Come on let's do this en social media maken de adoptiewereld tot een mooie community.
Waarbij we ervaringen kunnen uitwisselen, tips kunnen delen en twijfels kunnen uitspreken.
Regelmatig heb ik contact met mensen die zelf geadopteerd zijn, om te vragen hoe zij tegen dingen aankijken, nu ze ouder zijn.
Wat is goed gegaan, wat zou ik beter kunnen doen.
Waar doe ik goed aan?
Heb jij tips?
Wat heb jij als prettig of minder prettig ervaren?
Moeten we het hier nu weer over hebben?
"Maar Natas, maak je juist een uitzondering van hem?
Leg je er niet teveel de nadruk op?
Moet dat nou allemaal, gaan we het daar nu weer over hebben?"
Het zijn vragen die ik weleens voel en hoor in mijn omgeving.
Ja. Dat doen we. En dat blijven we doen.
Niet omdat we het allemaal zo goed weten, maar juist vaak omdat we ook geen idee hebben.
Omdat we er niet alleen voor staan.
Niet om te vieren dat we allemaal zo hetzelfde zijn, maar juist om te vieren dat we allemaal zo verschillend zijn.
Liefs Natas.
Vind je het leuk om ons te volgen? Volg ons dan ook op Insta
Reactie schrijven
Joyce de Heer (maandag, 11 maart 2019 08:48)
Leuk stuk Natasja! Herkenbaar, weliswaar niet hetzelfde maar toch ook weer wel... :-)
Het is soms een levensecht toneelstuk of sprookje, waarbij we de inhoud zo goed mogelijk proberen te vertolken en hopen op het mooiste slot dat je je maar kan wensen.
En we leven nog lang en gelukkig!
Natasja (maandag, 11 maart 2019 09:02)
Hi Joyce! Ja kan me goed wel indenken dat het bij jullie ook regelmatig vragen opwerpt. Blijft lastig en sommige dingen snap je niet als je ze niet zelf hebt ondervonden. Op naar Nog lang en gelukkig! Liefs
Willeke (maandag, 11 maart 2019 20:50)
Dochter (4) snapt het wel dat ze niet in mijn buik heeft gezeten. Dat haalt ze in tijden van spanning vaak in. Onder mijn vest, of onder een deken ligt ze dan opgekruld op mijn schoot, om even later te voorschijn 'geboren' te worden. "Ik kom nu wel uit jouw buik hoor mama" hoor ik dan vaak. Oh ik wil maar al te graag dat dat zo was, zij uit mijn buik geboren. Wat was haar en (ongetwijfeld ook haar geboortefamilie) veel verdriet en stress gespaard gebleven. Maar als ze idd uit mijn buik geboren was... dan was ze nooit geweest wie ze nu was... ;) je snapt vast wel wat ik bedoel
Natasja (maandag, 11 maart 2019 21:36)
Ja Willeke. Ik snap dat heel goed! Het is de bitterzoete mooie lastige en oh zo liefdevolle kant van adoptie wat mooi dat ze zo de geborgenheid bij je zoekt . Liefs !!
Janneke (vrijdag, 15 maart 2019 15:29)
Wij hebben best een tijdje vol gehouden dat Michael in mijn buik heeft gezeten. Hij werd kwaad als we vertelden dat hij uit de buik van zijn biologische moeder in Amerika kwam. Daar was hij dus blijkbaar nog niet aan toe. Toen hij wat ouder was zei hij: ja ik weet ook wel dat ik niet uit jou buik kom. Toen vroeg ik of hij dat jammer vond. Ja dat wel, maar ik heb 2 mama’s. Dat is ook wel fijn. Mooi opgelost ☺️