Na een reis die helaas niet vlekkeloos verliep en waarbij we zelfs op zoek moesten gaan naar een hotel in Atlanta, omdat we gestrand waren en de auto die ik gehuurd had niet meer beschikbaar bleek te zijn, kwamen we op 4 juli aan in Miami.
Heerlijk weer, allemaal vrolijk mensen door de feestdag en een super goed hotel.
Alles zat mee!
Het grote genieten was aangebroken.
We vielen met onze neus in de boter met de 4th of July viering.
Wat was het bijzonder om daar met zijn allen zittend op het strand, het geweldige vuurwerk te aanschouwen.
Ideaal trouwens dat het al om 21 uur wordt afgestoken, op die manier is het voor iedereen mogelijk om het bij te wonen.
Afgezien van het feit dat het prachtig vuurwerk was, was het ook prachtig om te zien hoe groot de verbroedering was tussen de Amerikanen.
Iedereen zat daar met hetzelfde doel voor ogen, een mooie avond hebben, de onafhankelijkheid vieren.
Het was alsof je op een feestje was waar iedereen elkaar kende en elkaar het beste van de wereld gunde.
Een heel speciaal gevoel wat ik nooit meer zal vergeten.
Door naar The Keys.
De volgende ochtend zijn we vroeg weer in de veren want we verlaten Miami Beach (voor nu) om te gaan genieten in Key West.
Alleen al de tocht er naar toe is prachtig (hierover lees je snel meer en ook wat we er deden. Gelukkig hebben we nu de beschikking over goed internet, dus de achterstand aan verhalen en belevenissen kan snel worden bijgewerkt).
Het is overduidelijk, River is hier op haar plek.
Je ziet het aan haar, je merkt het aan haar en ze benoemd het zelf.
Dit is geen vakantie voor haar, ze is thuisgekomen.
Dat klinkt uiteraard heel mooi en het is ontzettend knap dat ze dat onder woorden weet te brengen, zeker op haar leeftijd!
Maar wat is het confronterend.
Ik hou zo ontzettend veel van haar en zou nooit zonder haar kunnen maar wat is dit een pijnlijk besef.
Je kunt een kind uit een land halen omdat het daar geen kansen heeft, omdat er ergens anders een gezin is waar het kind in kan opgroeien, waar van het kind gehouden zal worden en waar iedereen er alles aan zal doen om het kind gelukkig te maken maar je kunt nooit alles bieden, want naast dat je nooit de biologische ouder zal kunnen vervangen (iets wat ik ook nooit gewild heb oid) kan je het kind ook nooit de roots geven die het had gehad als het gewoon in "zijn" of "haar" land had kunnen opgroeien.
Het is niet zo dat de jongens dit gevoel ook zo sterk hebben, zij ervaren het deze eerste dagen beide weer totaal anders.
Joshua is de eerste dagen wat stiller als normaal maar geniet verder alsof het een gewone vakantie is.
Ik ben dolblij dat ik er voor gekozen om eerst naar The Keys te gaan. Dit is redelijk "neutraal" terrein waardoor we ook echt vakantie vieren en niet non stop bezig zijn met een roots-reis.
Hij is vooral blij met de warmte en weet daar beter dan wie van ons dan ook, mee om te gaan.
Ik ben gek op warmte maar dit is soms zelfs voor mij wel echt even té warm.
Hij geniet er juist volop van en vind de warmte veel fijner als de warmte in Nederland.
Het hele "adoptie-gebeuren" dat aan deze vakantie vasthangt, heeft hij voor nu nog even geparkeerd.
Jeremiah is sinds we geland zijn niet meer gestopt met vragen stellen.
Zo kun je zien hoe anders de dingen kunnen lopen. Ik zei voordat we vertrokken nog tegen iedereen dat hij er eigenlijk niet zo mee bezig was maar nu we hier zijn, stelt hij de ene na de andere vraag.
Zijn biologische vader is een Cubaan en vooral dat aspect intrigeert hem enorm.
Op Key West gingen we naar enkele dingen op zoek die we uit de verhalen die we wel kennen over hem (dat zijn er niet veel). Zo werden er weer wat puzzelstukjes gevonden, die ons hopelijk de volgende weken nog verder gaan brengen.
Inmiddels zijn we in Orlando en staat er voor morgen een ontmoeting met enkele leden van de biologische familie van River en Jeremiah op de planning.
Ik kan niet anders zeggen dan dat op dit moment mijn hoofd overuren draait, maar daarover morgen meer.
Eerst maar eens even alles rustig op een rijtje zetten.
Reactie schrijven