Van Match naar Mama

Het is een doodgewone donderdagavond.

Mijn vriend en ik zitten op de bank een serie te kijken.

Ik ben moe en de moed zit onder in mijn schoenen.

Adoptie, wachten, teleurstellingen, nog meer wachten.

Ik heb het gehad.

 

Niet dat ik wil stoppen, absoluut niet. Maar ik ben er gewoon even he-le-maal klaar mee. Die onzekerheid, die "als het jullie tijd is, komt jullie kindje echt" cliches, die reservebank: Ik heb er even de buik van vol.

Zit'ie toch nog ergens vol mee, bedenk ik me chagrijnig.

Plotseling gaat mijn vriend rechtop zitten, met zijn telefoon in zijn hand.

 

"Schat! We hebben mail van het adoptiebureau" zegt hij ineens.

Het is avond. Het is laat, maar het tijdsverschil met Amerika is 6 uur, dus heel vreemd is het niet.

Mijn eerste gedachte is "Wat is er mis?" Geen seconde denk ik er aan dat er groot nieuws zou kunnen zijn.

 

"We hebben een match" zegt hij. We kijken elkaar ongelovig aan. Huh? NU?

We beginnen te lezen.

Meredith van HOAA, het bureau in Amerika waarbij we staan ingeschreven, begint vrolijk. "Great news, we have a match for you!".

 

We kunnen het niet geloven en gaan op zoek naar dat addertje onder het gras.

De pagina's lange informatie die is bijgevoegd lezen we snel door.

Op het eerste oog ziet alles er goed uit. Het gaat om een jongetje, dat over ongeveer 3 weken geboren zal worden.

Wow 3 weken, dat is best snel al, denken we opgelaten.

 

Sanne van A New Way (de adoptievergunninghouder in NL waarbij we staan ingeschreven) stuurt een appje "Heb je, je mail al bekeken? Goed nieuws!".

 

De informatie tolt voor onze ogen. We kunnen het niet geloven. Natuurlijk zijn we blij, maar het euforische gevoel van YES! We worden ouders, dat is er echt totaal nog niet.

We spreken af om de volgende dag te skypen, met HOAA en met A New Way, om de details door te nemen.

Van slapen komt weinig en met deze informatie komt van werken toch niets terecht. 

We nemen vrij en van slapen komt die nacht weinig, wat kan een nacht ongelooflijk lang duren als je de minuten ligt af te tellen. Ik vraag me constant af "Waar is de geboortemoeder op dit moment? Wat doet ze? Wie is er bij haar, hoe zou ze zich voelen? Zou ze de baby voelen op dit moment?".

 

Honderd vragen rennen door mijn gedachten.

Ik voel me ergens blij, maar misschien wel meer voelen we ons betrokken bij haar op dit moment.

Je zal maar in haar schoenen staan nu, jemig, en dan dachten wij dat we een spannende tijd hadden op dit moment.

Hoewel we nu dichterbij zijn dan ooit, bij het moment dat we echt ouders worden, misschien, heeft Amerika nog nooit zo ver gevoeld als nu.

De volgende ochtend skypen we met A New Way en adviseren zij ons wat te vragen als we later vandaag met de Amerikaanse stichting gaan skypen, zij hebben immers het contact met de moeder.

Ik maak een beetje verdoofd aantekeningen, want mijn hersenen lijken alvast op verlof te zijn.

 

Een paar uur later mogen we skypen met Amerika.

Hoewel we heel veel vragen dachten te hebben, komen we niet veel verder dan "Hoe maakt de geboortemoeder het, hoe staat ze er in, hoe voelt ze zich en wie is er bij haar?

 

We praten wat over haar achtergrond en we gaan inhoudelijk wat dieper in op het medische dossier en de gezondheid van het kindje.

 

Ze vertellen dat ze gisteren bij de verloskundige is geweest, er is toen vastgesteld dat zijn hartje te snel sloeg. Veel te snel eigenlijk, het is dus even afwachten wat de volgende tests en onderzoeken zullen gaan uitwijzen. We praten verder over eventuele risico's  hiervan en de achterliggende mogelijke oorzaken.

Natuurlijk zijn we blij, maar we beseffen ook dat er nog van alles kan gebeuren, voordat we ouders worden, van dit kindje, als het al door gaat allemaal- want dat is ook in dit stadium echt geen zekerheid.

 

We gaan naar bed en ik slaap met 1 oog open en hand op de telefoon. Dan hoor ik gezoem. Er komen meerdere berichtjes binnen en meteen zit ik rechtop.

Ik ben klaarwakker.

"It's a boy!" is het onderwerp van de mail. Ik maak Aran wakker.

"De baby is geboren, hij is er!" roep ik door de slaapkamer.

"Schat, moet dit nu? Weet je hoe laat het is?! " is zijn eerste reactie.

Nou die is dus nog niet helemaal wakker- besef ik me. Mannen....; )

De adrenaline giert door mijn lijf, ik ben klaarwakker en spring op.

Arjan wordt steeds stiller, ik word steeds meer hyper. We doen de dingen die we normaal ook zouden doen, maar we hebben het gevoel of we er net niet bij zijn. Het is een heel dubbel gevoel

 

Natuurlijk hopen we ontzettend dat we ouders mogen worden van dit kindje. Maar het is heel raar om ergens op te hopen, waarvan je weet dat het voor iemand anders zo pijnlijk en hartverscheurend is.

Ik voel me enorm egoïstisch, bijna alsof ik hoop op een ongeluk.

Door iemand anders haar grote verdriet, kan ons grote geluk ontstaan.

Op zondagmiddag krijgen we het verlossende bericht van het adoptiebureau.

De geboortemoeder was zeker van haar zaak, ze staat achter haar beslissing, ze heeft geen twijfels en ze heeft voor afstand getekend.

 

Dan beginnen we keihard te janken.

Niet van blijdschap. Niet van opluchting.

Maar het besef dat zij zo ongelooflijk veel pijn zal hebben van deze beslissing, de wetenschap dat dit waarschijnlijk de moeilijkste dag uit haar en hun leven zal zijn, breekt ons hart en zorgt voor een emotionele rollercoaster die amper voor te stellen is.

Komen ze dan hierna eindelijk: die opluchting en blijdschap?

Nee, eerst de toestemming van de CA (Centrale Autoriteit) afwachten, voordat we zeker weten dat dit kindje ook daadwerkelijk ons kindje mag worden.

En ook hierin kan nog van alles mis gaan.

Want in het rapport dat de kinderbescherming heeft gemaakt, naar aanleiding van alle gesprekken die we met hen hebben gevoerd, staat uitvoerig beschreven waar onze grenzen liggen en waar we voor "goedgekeurd" zijn. 

 

Zoals ik al eerder heb beschreven, moeten er oneindig veel keuzes gemaakt worden. En dit kindje en wij moeten wel een goede match zijn, er moet duidelijk aangetoond worden dat wij de zorg voor dit kindje aankunnen en dat wij de beste ouders zijn voor dit kindje, en dan pas kan er toestemming worden gegeven.

8 dagen duurt het nog, tussen het tekenen voor afstand van de geboortemoeder tot aan de toestemming, die dan eindelijk komt. 8 dagen tussen hoop en vrees.

Het zijn de zwaarste 8 dagen uit het hele traject en elke dag ziet de wereld er anders uit.

Wat nu als zij ons heeft uitgekozen, en wij uiteindelijk helemaal niet mogen zorgen voor dit kindje?

Wat gaat er dan gebeuren?

Waar moet hij dan heen?

Hoe zit het met zijn gezondheid?

Heeft hij iets ernstigs of levensbedreigends. dat niet in ons rapport is opgenomen, waar we niet voor "goedgekeurd" zijn?

 

Medische testen, onderzoeken, rapporten, alles wordt overwogen, uitvoerig bekeken, getest en gemonitord, totdat op maandag 23 november aan het einde van de middag eindelijk het verlossende antwoord komt. De toestemming is er!

Eindelijk! Het is rond.

We zetten onze handtekeningen en zijn hiermee dan echt eindelijk formeel ouders geworden van onze zoon Bram.

 

Het tekenen van de papieren is emotioneel. Niet omdat er iets nieuws in staat, we hebben alles gezien en gelezen in de tientallen mails die we hebben ontvangen. Maar ik lees het verhaal van Brams geboortemoeder, niet uitgetypt of overgenomen. Nee- het is haar verhaal, in haar woorden- in haar handschrift. En die woorden slaan bij ons beiden in als een bom.

We zijn ons weer enorm bewust van de dierbare mensen aan de andere kant van de lijn, om het zo te noemen, en weer wordt duidelijk dat adoptie niet alleen om ons en de baby gaat. Geboortemoeder, -opa, -oma, -oom. -tante.

Iedereen heeft zijn of haar gevoelens, verhaal en verdriet. Zij we blij? Zeker. 

Ik ben nu officieel moeder. Moeder van een jongetje dat ik nog nooit gezien heb, dat duizenden kilometers verderop in een ziekenhuisbedje ligt. Al 2 weken.

Een jongetje die ik alleen ken van foto's in een dossier. Maar wel het jongetje waarvan ik meteen ben gaan houden vanaf de eerste foto die wij zagen.

Het moment dat je de eerste foto ziet, is onbeschrijfelijk.

 

Alles viel op zijn plaats. De jarenlange wachtperiode. De teleurstellingen, ineens was alles logisch. 

 

Het klinkt vast heel zweverig en vaag, maar ik wist vanaf dat moment: "Logisch dat we moesten wachten, jij moest het zijn. Jij bent het kindje voor ons, het had geen ander kindje moeten, kunnen of mogen zijn".

 

Vanaf nu kunnen we "de baby" eindelijk bij naam gaan noemen. Vanaf nu is hij geen dossier.

Hij is Bram.

Vernoemd naar mijn lieve opa, met wie ik al jaren geleden de afspraak heb gemaakt, dat als we ooit een zoon zouden krijgen, we hem Bram zouden noemen.

Het zou het laatste gesprek met hem zijn, dagen voor hij overleed.

Deze naam heb ik al weinig tactisch vastgelegd als een soort trademark. Jarenlang heb ik meisjesnamen kunnen schrappen, switchen en kunnen afstrepen.

Van deze blijven ze af, en als ik ook maar eierstokken denk te horen rammelen in de verte in de familie, roep ik al bij voorbaat "Geen Bram hé jongens - die heb ik al gereserveerd".

 

Bram Ayden Jannik John. Een krachtige naam, met typisch Hollandse en typisch Amerikaanse vernoemingen.

Wij hebben zijn geboortemoeder gevraagd om hem ook een naam te geven, die wij als 2e naam gaan gebruiken, zo hebben we haar beloofd. Deze namen houden we uiteraard, en vinden we prachtig. Zelf voegen we er nog een 4e naam bij, een verwijzing naar haar voornaam.

"Wanneer wilde jullie vertrekken?" vraagt Sanne van het adoptiebureau.

Het loopt tegen de avond als we klaar staan om weer te vertrekken naar huis, vanuit Nijmegen, waar het bureau gevestigd is.

"Overmorgen, dachten we- dan hebben we 1 dag om de laatste dingen hier in orde te maken om zo snel mogelijk af te reizen om Bram dan eindelijk te ontmoeten".

"Nou, zegt ze. Dat lijkt me niet handig. Dat is 1 dag voor Thanksgiving. het is de drukste dag van het jaar".

 

"Wanneer moeten we dan gaan" vraag ik enigszins verrast, hier had ik geen rekening mee gehouden.

"Morgen!" zegt ze.

En voordat het goed en wel is doorgedrongen, zit ik terug in de auto vluchten en hotels te zoeken. Morgen it is!.

 

Ik wil mijn koffer nu als de sodemieter in gaan pakken. Alle babyspullen moeten mee. Een hele collectie ligt er inmiddels klaar (in gender-neutrale kleuren, want blauw, nee, dat durfde ik echt nog niet aan, zelfs nu niet, eerst zien- dan geloven). Geboortekaartjes moeten besteld worden, tickets moeten worden geboekt.

 

Het liep anders (zoals jullie wellicht in het programma Met Open Armen hebben gezien, waarvoor we gevolgd zijn tijdens onze reis door Natasja Froger en haar crew). In plaats van inpakken, werd het een fantastische surpriseparty/afscheidsborrel met onze lieve vrienden en familie. Helemaal te gek natuurlijk.

En veel leuker dan op tijd naar bed om uitgerust het vliegtuig in te stappen.

Volkomen verrot maar ingepakt en wel, staan we de volgende ochtend klaar om in de taxi te stappen naar Schiphol. 

Eindelijk. Mijn schoonouders zwaaien ons uit en mijn ouders reizen met ons mee.

Hoe iedereen meeleeft tijdens dit traject is in de afgelopen week meer duidelijk geworden dan ooit tevoren.

 

Want tijdens het fertiliteitstraject hadden we nagenoeg niemand op de hoogte gebracht, terwijl we over adoptie heel open zijn geweest, vanaf het moment dat we definitief voor dit pad kozen.

 

Wat is dit leuk, zo veel mensen die niet kunnen wachten om dit jongetje te overspoelen met liefde.

Het is een hartverwarmende, knotsgekke en zenuwslopende rollercoaster, maar wel de mooiste die er bestaat.

Eindelijk stappen we op het vliegtuig en nu pas komt het "besef", zou het nu dan echt gebeuren?