Moeder(s)liefde

Ik hoor voetstappen op de gang. Daar zijn ze.

De deur gaat open en niet 1 maar 5 mensen staan voor ons.

Brams'geboortemoeder, haar beide ouders, haar zus en haar zwager.

 

Er zijn veel dingen waar je op wordt voorbereid, op weg naar het ouderschap tijdens alle voorlichtingen, cursussen en keuringen op het adoptie-pad.

Er zijn echter veel meer dingen waar je je niet op kunt voorbereiden.

Natuurlijk, we hadden alles aangehoord en ingelezen, als het gaat om het gedeelte "biologische moeder".

Het was echter iets waar ik me totaal geen voorstelling bij kon maken.

Biologisch is al zo'n term. Het klinkt teveel als een bewust product.

In gedachten zit ik dan met een lekker vegan hapje op schoot. De Biologische Moeder, luidt het etiket. Je vind haar nu naast de tofu in de supermarkt bij jou in de buurt. Plak daar een Ik Kies Bewust-label op, en klaar ben je.

Wij noemen Bram's biologische familie dan ook liever "geboortefamilie" zoals vele ouders met ons.

Natuurlijk had ik voorzien dat we heel dankbaar zouden zijn, dat we heel veel respect zouden hebben voor deze dame en voor de keuze die zij gemaakt heeft.

Maar dat je-naast de liefde voor je kind- meteen ook een instant liefde of band voor en met deze vrouw zou voelen, dat was iets waar we ons niet op konden voorbereiden.

Vanaf het eerste bericht, voelde we ons meteen met haar betrokken.

 

Zijn geboortemoeder is de vrouw die ons heeft gekozen, die heeft besloten dat hij bij ons hoort.

Het is de vrouw die van ons ouders gemaakt heeft. Zonder haar was ik dus geen moeder geworden van onze zoon. En die zoon heeft haar bloed, haar genen.

En toch is ze tot dit moment een volslagen onbekende. In de dagen voor ons vertrek hebben we ontzettend veel foto's van Bram in het ziekenhuis gekregen. Hij lag niet zielig alleen in een bedje, maar werd omringd door een warme en stralende familie: zijn moeder, opa, oma, oom en tante. Ik zag op de foto's hoe hij werd geknuffeld, gekust en hoe er van hem werd gehouden.

Zijn familie stuurde de foto's naar het adoptiebureau om ervoor te zorgen dat wij alle eerste waardevolle momenten in het leven van onze zoon konden zien vanaf de andere kant van de wereld. Ze wilden dat we alles hadden en zagen. Voor onszelf, maar uiteraard vooral voor hem, voor later.

Tranen met tuiten heb ik gejankt bij het zien van de foto's waarop de geboorte opa en oma van Bram voorover gebogen zijn hand vastpakten in het ziekenhuis.

 

Mijn hart is 100 keer gebroken bij het zien van de beelden van Bram's geboortemoeder die hem voor het eerst zag en kuste. 

Zijn geboorte oom en tante die zijn handje pakten in het ziekenhuis.

 

Allen hun eigen gevoel en liefde. En verdriet, om hun zoon, neefje, of eerste kleinkind.

Het woord "afstand doen" heeft nog nooit zo misplaatst gevoeld als vanaf deze momenten.

 

 

Nu stonden ze voor ons. Alle vijf.

Al mijn zorgen en mijn onzekerheid verdwenen als sneeuw voor de zon.

Zij omhelsden ons en vertelden hoe dankbaar ze waren.

Dankbaar? Zij? Wij zijn toch degene die dankbaar horen te zijn (en zijn!) in dit geval?

We praten honderduit. Wat zijn ze leuk. En lief!

 

Het voelt vertrouwd en ongedwongen. Hoewel je misschien denkt dat het een emotioneel hartverscheurend tafereel zal zijn, is dit niet het geval. Het contrast tussen onze situatie kan bijna niet groter, toch voelden we meteen een klik met allemaal.

 

We lachen met elkaar en we maken veel foto's. Voor ons, voor hen, voor Bram.

Met elkaar geven we Bram het flesje dat we bewaard hebben. Bram vindt het allemaal prima en laat zich lekker vasthouden en knuffelen, terwijl hij voornamelijk vredig ligt te slapen.

Ze zijn blij om hem zo te zien, zonder snoertjes en stekkertjes, zonder ziekenhuispyama en met zijn eigen kleertjes. Met zijn "echte ouders" zoals zij ons noemen.

 

We kunnen zelf de cadeautjes geven die wij allemaal voor ze hebben meegenomen vanuit Nederland, een klein symbolisch blijvend aandenken voor ons allemaal.

Zij verwennen ons met cadeautjes voor Bram. Uitgezocht met zorg en liefde en ongelooflijk dierbaar voor ons.

 

We spreken af dat we updates sturen via een site van het adoptiebureau.

Mijlpalen, mooie momenten, leuke foto's: we beloven ze op de hoogte te houden en te betrekken in zijn leven en dit met ze te delen. En zo leggen we een basis van onze gemeenschappelijke toekomst.

 

Als we eenmaal terug zijn in Nederland, houden we ons uiteraard aan de afspraak.

Een lang en warm contact groeit en vormt zich steeds meer en verder.

In het begin is het even aftasten en zoeken, naar de juiste manier.

Wat wil je zien? Is het niet juist pijnlijk of confronterend, om die leuke momenten te delen?

Moet ik die ene foto nou wel doen, waarop te zien is hoe hij in mijn nek ligt te slapen?

 

Gelukkig laten ze ons duidelijk weten hoe zij erover denken.

 

Zij ervaren dit als niet pijnlijk, integendeel.

Ze genieten van de foto's die we sturen en de verhaaltjes over onze dagelijkse dingen die we met ze delen.

Dit was hoe zij het voor ogen hadden, het leven dat ze hem wensten.

Daarom hadden zij voor adoptie gekozen, en voor ons.

Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder. 

Wij zijn gegroeid, als gezin en als "extended family", zoals we elkaar noemen.

Zo voelt het, want niet alleen is het de geboortefamilie van onze zoon, ook is het onze verlengde familie geworden.

In de tussentijd is het contact niet beperkt gebleven tot het uitwisselen van berichten via een website.

 

Hoewel Bram voelt als "ons" kind, wat hij uiteraard ook is, denken we veel aan zijn geboortefamilie, waar we ons gezin aan te danken hebben.

 

Met dagen als kerst, Moederdag en verjaardagen denken wij nog een beetje extra aan hen. Met kerst sturen we elkaar cadeautjes en kaartjes, als een gebaar van liefde.

Op die manier wilden ze zeggen: "We zijn blij met jullie en vieren in gedachten deze dagen met jullie".

 

Het is voor ons fijn en belangrijk om te weten, dat Bram deze dagen niet alleen pijn en gemis voor hen brengt, wat misschien ook onoverkomelijk is, maar ook vreugde en blijdschap.

En zo liep ik afgelopen vrijdag weer in de stad om alvast de eerste kerstcadeautjes uit te zoeken voor deze bijzondere en dierbare mensen. 

 

Ik vertel hem altijd dat hij mag helpen met uitzoeken.

We proeven samen stroopwafels en bonbons voor in het "kerstpakket", we ruiken samen aan alle badproducten en we eten samen tussendoor lekker cheesecake in ons favoriete koffietentje, op deze gezellige Bram en Mam date.

We knutselen, verven, knippen en plakken mooie knutselwerkjes om mee te sturen.

Hij weet voor wie het is, dat kerstpakket. Hij weet ook van wie hij die mooie dozen opgestuurd krijgt voor kerst en zijn verjaardag, boordevol met leuke cadeautjes, met zorg en liefde uitgezocht.

 

Hij kent hun naam en op zijn kamertje staat een foto van onze ontmoeting, in Amerika.

We zijn hier open over, omdat wij vinden dat hij hier recht op heeft.

Ik wil dat hij op de hoogte is van het begin van zijn verhaal. Zijn roots, zijn leven.

 

Misschien is hij er later benieuwd naar, misschien totaal niet. Die keuze is aan hem, en in beide gevallen staan we 100% achter hem.

We willen hem in ieder geval die keuze geven. Het verhaal is duidelijk en compleet. Het is zijn verhaal.

Wat hij daar mee doet, is dan ook aan hem.

Wel willen wij, als ouders niets achterhouden.

 

Hij mag weten hoe geliefd hij is. We hebben het al vaker gezegd, Bram is niet afgestaan. Bram was niet ongewenst. Bram is uitgekozen, overgedragen, geliefd, gevonden en meer dan gewenst.

Dit is iets waar hij zich absoluut niet voor hoeft te schamen, nu niet en later niet.

Dit gedeelte van zijn leven voor hem verzwijgen, zou voor ons voelen alsof we hem tekort doen. 

En niet alleen hem, maar ook zijn geboortefamilie.

Want ondanks dat dit verhaal ook geen sprookje is, hoewel het misschien soms zo kan lijken vanaf de zijlijn, is het een verhaal wat is gebouwd op liefde, onvoorwaardelijke liefde voor Bram.

En dankbaarheid, liefde en respect naar elkaar toe, als families.

Hoewel we de inhoudelijke details van zijn verhaal nooit delen met de buitenwereld, delen we dit wel.

Waarom?

Het is tweezijdig. Enerzijds om het taboe te doorbreken.

 

We merken dat er vaak wordt gesproken over geboortemoeders als afstandsmoeders, alsof zij harteloos en egoïstisch hun kind hebben afgestaan. Of het "zielige" gevoel dat soms om kinderen kan hangen (het "agossie, is hij afgestaan, wat zielig" zoals wij weleens hoorden).

In ons geval is het geen van beiden aan de orde. Zoals het in vele gevallen niet zo zal zijn.

Adoptie is een keuze die allesbehalve egoïstisch en harteloos is. 

Bram is daarnaast ook allesbehalve zielig.

Wij zouden het dan ook hartverscheurend vinden, als Bram zich later minder of ongewenst zal voelen.

Door open te zijn en door te laten weten hoe geliefd hij is, aan beide kanten, hopen wij dat hij zich later niet in de steek gelaten zal voelen.

 

Dit verhaal is geen verhaal om je voor te schamen, hier is alleen trots op zijn plaats.

 

Als hij later vragen heeft, dan heeft hij de mogelijkheid om die te stellen, aan ons en aan hen.

We hopen met ons verhaal ook andere (toekomstige-) ouders te laten nadenken over eventueel contact, als dat mogelijk is. Als je dit wilt, of als je dit aankunt.

Uiteraard is het voor iedereen een persoonlijke afweging.

Het is voor ons oprecht een verrijking van ons leven en van ons gezin.

Bram's geboorte-oma omschreef het mooi.

Ze vertelde me: "We hebben ons kleinkind niet verloren, we hebben er een mooie familie bij gekregen".

Zo voelt het voor ons ook. Onze familie is niet uitgebreid met 1, door adoptie, maar met 5.

Daar zijn we dankbaar voor, dat koesteren wij en daar zijn we meer dan trots op.

 

Liefs,

Natasja

 

Natasja is de moeder van Bram (2) Voor Come on let's do this blogt zij regelmatig over moederschap, kids, lifestyle en adoptie. Meer lezen? Via Natasja kun je haar eerder verschenen blogs teruglezen.

Ook kun je haar dagelijks leven volgen op Instagram.