Een open adoptie.

Het is wel de meest gestelde vraag aan mij "hoe is

"het om een open adoptie te hebben?

Ik kan daar enkel voor mezelf op antwoord op geven. Iedere situatie is anders. 

Zelfs bij mij zit er een enorm verschil in het contact met beide biologische moeders. Daarnaast is het contact ook erg aan veranderingen onderhevig.

 

Die veranderingen zijn van diverse factoren afhankelijk. Soms is het niet mogelijk om contact te hebben, dat kan door verschillende dingen komen zoals geen vaste woon- of verblijfsplaats, ziekte, verslaving, gevangenisstraf enz.

Maar het kan ook komen doordat er wrijving is. Want al lijkt het voor de buitenwereld soms alsof wij de "perfecte" open adoptie hebben, hebben wij ook strubbelingen.

 

Laat ik voorop zetten dat ik hun biologische moeders nooit zal afvallen, ze altijd hoog heb staan en enorm trots op ze ben maar er kunnen dingen zijn waarvoor ik mijn en hun kinderen moet beschermen.

Dat is dan niet omdat ik ze het contact niet gun, mij niet aan afspraken wil houden of met een vingertje wil wijzen maar simpelweg omdat ik dan doe wat mij door hun is gevraagd "het beste doen voor hun en mijn kind".

En hoe raar dat ook klinkt soms is dat juist even geen contact.

Je zou kunnen zeggen "wie ben jij om dat te beslissen?" maar als ouder maken we allemaal de hele dag door beslissingen waarvan wij denken dat die het beste zijn voor ons kind. Of dat nu om een winterjas aandoen gaat als het koud is of vanaf welke leeftijd een kind alleen een boodschapje kan doen. Zo maak ik soms de beslissing dat een bepaalde handeling of gedrag er voor zorgt dat het beter is om even geen contact te hebben.

 

Ik meld dit ook altijd aan de biologische moeders en natuurlijk zijn ze daar op zo'n moment niet blij mee maar beide hebben mij er al meermaals voor bedankt.

"Door dit te doen Charlotte, zorg je er voor dat ik in hun hoofd en hart de moeder ben die ik diep van binnen ben. Jij wist de stukjes, de momenten dat ik niet ben wie ik ben. Op zo'n moment vind ik je walgelijk, wens ik je van alles toe maar onthoud alsjeblieft dat ik je eeuwig dankbaar ben als ik weer ben wie ik echt ben. Dat jij vol blijft houden ondanks de dingen die ik tegen je kan zeggen maakt dat ik weet dat je iedere storm aan kan en dat je altijd de beste weg voor ze zal kiezen".

De ander stuurde mij onlangs nog "Je bent soms zo irritant maar wat ben ik daar blij mee. Jij doet wat nodig is ook al is dat The Hard Way. Je hoeft nooit aan jezelf te twijfelen bij welke keuze je ook maakt, je hebt gelijk omdat je het met je hart doet".

Ik heb altijd de wens gehad dat het een open adoptie zou zijn. Dit om diverse redenen uiteenlopend van "dan weet ik zeker dat adoptie was, wat de biologische moeder als beste mogelijkheid zag" tot "dan worden het straks geen spoorloos-verhalen en kunnen mijn kinderen zien op wie ze lijken, de vragen stellen die ze willen stellen" enz.

 

Beide biologische moeders hadden bij het adoptiebureau aangegeven dat ze graag een open adoptie wilden. Toch was die er niet, vanaf het begin, zoals die er nu is.

We stuurden brieven en foto's naar het adoptiebureau en daar hield het eigenlijk wel mee op. 

 

Ik heb het contact nooit aangedrongen (ik kon mij indenken dat het ook te moeilijk zou kunnen zijn voor de biologische moeder) maar hield het wel warm.

Na ongeveer drie jaar ontstond er een zeer warme band met Joshua zijn biologische moeder. Ik kan niet echt een speciaal moment aanwijzen, waarop het intensieve contact begon. Het was er gewoon opeens.

Mooi maar ook moeilijk. 

 

Als je enkel contact hebt via brieven en foto's kan er eigenlijk niets mis gaan. Dan zijn er geen belafspraken die vergeten worden. Dan zie je enkel de mooie kant. Niet realistisch maar wel makkelijk.

Nu moest ik hem opeens teleur gaan stellen. De eerste jaren gaf ik er een draai aan. Probeerde excuses voor haar te vinden. "Ze had het druk", "Misschien was de afspraak niet helemaal duidelijk" enz.

Tot ze mij zelf zei "Doe dat niet, hij mag zien dat ik het niet kan. Daarom is hij ook bij jou. Ik wil echt contact en dat is ook met mijn gebreken".

Ze had gelijk, absoluut maar naast dat ik het moeilijk vond om hem teleur te stellen vond ik het ook ontzettend moeilijk omdat ik het gevoel had dat ik haar ermee afviel.

Het is net als zoveel dingen in het leven. Je leert iedere dag bij, na verloop van tijd kunnen bepaalde dingen niet meer fijn voelen en geef je er samen een draai aan. Het is als in iedere relatie, werken maar met een prachtig resultaat. Want als ik hem dan trots zie vertellen; Mijn mama's vinden niet alleen mij maar ook elkaar heel lief. Dan weet ik dat we het goed doen.

 

Bij River ging het geheel anders. Vanuit het ziekenhuis wilde de biologische familie eerst nog Skypen. Niet geheel gebruikelijk maar dat was deze case niet dus er werd mee ingestemd. Ik kan je niet vertellen hoe het voelde. Hoe moest ik reageren, hoe moest ik kijken, wat zouden ze vragen?

In een overvolle ziekenhuiskamer zat bijna de hele familie (en dat zijn er veel) er waren maar twee dingen die ze met dit Skype-gesprek wilden bereiken, bleek later. Hoe zou ik kijken naar het meisje dat mijn dochter kon worden en kon ik met de hand op mijn hart beloven dat ik altijd contact zou houden?

Ik was op slag verliefd op haar, dat konden ze zien, zo bleek later.

En de vraag was voor mij makkelijk te beantwoorden, uiteraard wilden ik contact houden.

 

Het contact met de familie was er dus vanaf het begin maar haar moeder verdween al snel uit beeld.

Niet alleen voor mij maar ook voor haar familie.

Tot daar het berichtje op Facebook was, met de vraag of ik nog voor een kindje wou zorgen.

Ze schaamde zich diep maar was wederom zwanger.

Vanaf dat moment was er de meest intensieve band die je, je maar voor kunt stellen.

Ik leefde in twee tijdzones, maandenlang.

We bespraken alles.

Juist toen bleek dat dit kindje, het kindje dat zij droeg en waar ik voor zou gaan zorgen, niet gezond was, waren alle barrières weg.

De medici, familie, adoptiebureaus iedereen keek naar de problemen met een verstandelijke blik.

Er waren slechts twee mensen op de wereld die niet met hun verstand maar met hun hart keken.

Die twee waren wij. Zij en ik.

 

Ik vergeet nooit meer haar woorden "Charlotte, laat de diagnose, de verwachtingen los en geloof. Heb vertrouwen en wacht af. Er is niemand die ooit iets overleefd heeft zonder vertrouwen te hebben, als wij die verliezen is er geen hoop meer en zonder hoop ben je verloren. Ik heb geen geld, geen huis, geen echte toekomst maar niemand kan mij mijn hoop afnemen. Wees sterk en heb hoop".

Zij was het die mij steun bood, zij was het ook die mij tot waanzin dreef.

Want in plaats van een intensief traject in het ziekenhuis verdween ze van de radar.

Ik hield vast aan haar woorden. Ik hield hoop. 

Maar wat was dat moeilijk...

 

Toen was daar het berichtje. 

Ze was gevonden en moest snel naar het ziekenhuis worden gebracht.

De vrouw die ik nog nooit zag, maar die de moeder was van de dochter waar ik zo gek op was en die mijn zoon droeg was er vreselijk aan toe. Enkele minuten later stuurde ze zelf een bericht. "Zeg je ja tegen hem Charlotte, hoe hij ook zal zijn? Als jij ja zegt, ga ik nu persen".

Hoe onwerkelijk was dit.

Uiteraard zei ik ja, want in mijn hart was dit mijn kind.

 

Weer verdween ze uit beeld maar op het allerlaatste moment ontmoeten ik haar toch nog. Ze kwam op de luchthaven afscheid nemen van haar kinderen. 

Op dat moment vroeg ze mij ook enkele dingen te beloven.

Helaas heb ik haar daarna nooit meer gezien. Ik heb haar zelfs al een tijd niet meer gesproken en dat is moeilijk.

Niet zo zeer voor mij maar voor de kinderen.

Ze waren gewend dat er contact was. Ze missen dat contact.

Je kunt er op twee manieren naar kijken.

*wat een geluk dat ze dat contact hebben gehad

*wat een pech dat ze nu weten wat ze missen.

Ook nu houd ik mij vast aan haar woorden en houd ik hoop.

Hoop dat het goed komt, hoop dat ze waar gaat maken wat ze zo graag wil. 

Ik schreef haar vlak voor dat ze "verdween" dat ik hoop zou blijven houden, zolang als ik leef. Zij schreef mij toen terug "Enkel daarom zal ik leven, zodra iedereen de hoop voor je opgeeft ben je zelf opgegeven. Jij zult mij nooit opgeven en dat maakt dat ik altijd blijf bestaan".

 

Met de biologische familie van River en Jeremiah is er zeer intensief contact. Zo intensief dat we samen alles bespreken, elkaar alles kunnen zeggen en vragen.

Ik vroeg hen of ze mee wilden helpen aan een lijst met tips waar je rekening mee moet houden als je contact hebt met de biologische familie/ouders van je geadopteerde- of pleegkind.

Deze tips vind je volgende week op het blog.

 

Een open adoptie waarbij broertjes en zusjes betrokken zijn vraagt weer om hele andere dingen waarmee je rekening moet houden. Ook hierover zal ik mijn ervaringen en de tips die we samen hebben bekeken met jullie delen.

Mochten er vragen zijn omtrent dit onderwerp (of andere) dan hoor ik het heel graag!

 

Een open adoptie is een verrijking. Het kan zelfs enorm belangrijk zijn, bijvoorbeeld bij medische vraagstukken.

Is het makkelijk? Nee, zeker niet altijd maar het is het allemaal meer dan waard.

Of ik mij minder moeder voel doordat er ook contact is met de andere moeders? Nee, geen moment.

Is het voor de kinderen niet ingewikkeld? Jazeker, is het soms moeilijk maar niet weten is nog veel moeilijker.

Had je dingen anders willen doen? Ja, zowel ik als de biologische moeders. Maar dat heb ik ook in de opvoeding, mijn werk, met vrienden enz. Je leert gaandeweg altijd. Ik deed toen wat mij het beste leek en kan enkel de kennis die ik gaande weg op deed, delen zodat ik misschien een ander kan helpen. 

Heb je spijt van de open adoptie? Nee, het is het mooiste, meest intensieve en meest bijzondere contact wat ik ooit in mijn leven zal hebben. Dit is de vorm van adoptie die het beste bij ons past. Open, vol respect, gelijkwaardig en liefdevol.

Door de open adoptie van mijn kinderen heb ik geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is.