Ik ontvang heel veel persoonlijke berichtjes en vragen via Instagram en Facebook. Vaak gaan die vragen over adoptie, pleegzorg en moederschap combineren met ondernemen.

Zeker nu er ook een pleegkindje in ons gezin is explodeert mijn inbox soms met vragen. Op zijn persoonlijke situatie zal ik nooit ingaan, dat is niet aan mij maar vragen over pleegzorg zelf zal ik altijd beantwoorden.

Niet op iedere vraag is makkelijk een antwoord te geven, soms moet ik er wat langer over nadenken omdat ik de vraag of het verhaal wat gedeeld wordt wel een echt antwoord wil geven wat het verdiend.

 

Met grote regelmaat vragen mensen naar hoe ik pleegzorg ervaar in vergelijking met adoptie. Heel vaak beginnen die vragen met de zin "Natuurlijk is pleegzorg heel anders want dan willen de biologische ouders de kinderen nog...".

Zo zie ik dat niet.

Met die zin zeg je namelijk eigenlijk dat de kinderen die ik mocht adopteren, niet gewenst waren door hun ouders.

Dat hun moeders ze niet zouden willen opvoeden, dat zij ze simpelweg hebben weggegeven omdat ze ze niet meer hoefde.

Zo zit het namelijk helemaal niet. Alle kinderen die ik op mag voeden zijn even gewenst. 4 van hun zijn alleen door meer mensen gewenst omdat de omstandigheden daarom vroegen. Als er een ding is dat ik sinds de afgelopen maanden nog beter wist dan ik al die jaren dacht te weten, is hoe krachtig moederliefde is. 

De buikmama's zouden direct met een toverstokje zwaaien als dat hun problemen zou oplossen en hun in staat zou stellen om voor hun kinderen te zorgen. Ze wisten echter al bij hun geboorte dat dat toverstokje er nooit zou komen. Dat ze hun kind ter adoptie afstonden vind ik dan ook een lastige term. Het klinkt alsof ze alle banden doorsneden en dat is zeker niet het geval. Ik verkies er voor om te zeggen dat ze de kinderen in en uit liefde overdroegen. Ze vroegen mij om de zorg te geven aan hun kinderen die zij niet konden verzorgen maar dat was en is uit liefde dat ze die keuze maakten. Ik zorg voor ze en samen houden we van ze.

Bij pleegzorg is dat tijdelijk maar het principe is hetzelfde. Ik neem de zorg enkel over nu iemand anders even die taak moet vervullen. Dat iemand anders voor je kind zorgt zegt niets, maar dan ook niets, over de liefde van een biologische moeder voor haar kind.

 

Ik kies er heel bewust voor dat de bezoeken bij ons thuis plaatsvinden. Natuurlijk zal dat niet in iedere situatie mogelijk zijn maar in deze situatie is dat zeker mogelijk en hoe fijn is het dan als een kind gewoon in de omgeving waar hij of zij nu verblijft het bezoek kan ontvangen. Het voelt op deze manier zo natuurlijk mogelijk aan.

Joshua zei het van de week heel mooi "Doordat zijn mama hier komt weet hij dat jullie het beide goed vinden als hij jullie allebei lief vind. Dat is ook wat ik het allerfijnste vind dat ik weet dat jij en buikmama elkaar ook lief vinden en het fijn vinden om contact te hebben. Zo hoef ik niet na te denken als ik iets aardigs over de ander zeg want dan weet ik dat jullie dat ook fijn vinden om te horen".

Loyaliteit van een kind gaat zo enorm ver. Dat zie ik iedere dag weer. 

Door open om te gaan met elkaar hoop ik dat ze zo min mogelijk met een loyaliteitsconflict geconfronteerd zullen worden. Geheel wegnemen kan ik het niet, het zou een illusie zijn om dat te denken.

 

Is het altijd makkelijk?

Nee, zeker niet. Niet omdat mijn huis en hart niet open staan maar omdat je de pijn van de ander ziet.

Die wil je het liefste wegnemen bij de ander.

Je weet wat de oplossing is voor dat verdriet maar die oplossing kan je niet geven. Misschien is dat ook wel wat ik het moeilijkste vind aan een bezoek. Het moment dat zij weg moet. We zwaaien en dan rijdt zij de stilte tegemoet, op weg naar een leeg huis, terwijl ik naar binnen ga met een springende peuter. Een peuter waarvan zij de moeder is maar die mij ook mama noemt.

Een peuter waar ik zoveel meer tijd mee doorbreng op het moment dan haar. Het is soms pittig maar bovenal geniet ik van hem. Toch kleeft aan dat genieten altijd een zwart randje. Ik kan haar appen om te vertellen hoe leuk een opmerking van hem was maar ik kan er niet voor zorgen dat die momenten er zijn tijdens een bezoekuur. Zo'n uurtje is slechts een stukje van een dag en een peuter doet dan wat hij wil. Zij kijkt de hele week uit naar dat uurtje. Wat zou ik graag al die mooie, grappige en leuke dingen van de hele week in dat uurtje laten plaatsvinden. Ik gun haar dat zo. Ik gun het ze allebei dat zij die momenten samen beleven, want hoe mooi pleegzorg en adoptie ook kunnen zijn het is iets wat niet zou bestaan in een ideale wereld.

Wat dat betreft is adoptie en pleegzorg voor mij hetzelfde. Ik ben slechts in beeld door de omstandigheden van de echte moeder. Het zijn niet alleen de kinderen waar ik zielsveel om geef, het zijn ook alle moeders die hun kind aan mij toevertrouwen. Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Er is voor hun geen keus maar het op die manier bekijken vind ik te kortzichtig. Want ook al is er geen andere oplossing op dit moment, ze hebben nog altijd wel een eigen keuze in hoe ze er mee omgaan. Een keuze waarin ze kiezen om er te zijn voor hun kind en mij te accepteren als de (tijdelijke) opvoeder van hun kind. Ik kan alleen maar enorm dankbaar zijn voor het vertrouwen dat ze mij schenken.

 

Als je mij vraagt wat de grootste verschillen zijn voor mijn gevoel tussen pleegzorg en adoptie dan kom je toch op de onzekerheid. Hoe lang blijft hij, wanneer weten mensen meer enz. Maar dat wist ik van tevoren en dat is ook de vorm waar ik bewust voor heb gekozen. Daarnaast is er natuurlijk het face tot face contact wat er bij pleegzorg veel meer kan zijn dan bij adoptie doordat ze simpelweg niet aan de andere kant van de wereld woont. Hoe het contact is, wat ik daarbij voel enz. is gelijk aan hoe dat voelt bij adoptie. 

Ik zal nooit haar plaats in willen nemen en dat wil ik ook niet bij de buikmama's van de kinderen. 

Waar ik geen rekening mee had gehouden was hoe verschillend de buitenwereld kijkt naar pleegkinderen en adoptiekinderen. Gaat het over pleegkinderen dan vallen al snel de woorden 'oh, wat zielig' en 'wat heftig voor zo'n kindje'. Terwijl als het over adoptiekinderen gaat de eerste woorden vaak zijn 'wat een geluk dat ze hier zijn' en  'ze mogen wel dankbaar zijn'.

Als je het mij vraagt zou daar geen verschil in moeten zitten. Een kind hoort op te groeien bij zijn of haar ouders en als dat niet kan, om wat voor reden dan ook, dan is dat altijd een verlies. Dan hoort daar een rouwproces bij en is dat inderdaad heftig en zielig. Geluk heeft een kind niet, als het niet thuis op kan groeien en dankbaar hoeft een kind al helemaal nooit te zijn voor het feit dat het niet thuis kan opgroeien.

 

We hadden het er op een avond over toen River zei 'ik ben blij dat ik een adoptiekind ben in plaats van een pleegkind'. Iedereen keek haar verbaasd aan. Want als er een van de kinderen altijd heel stellig is dat ze liever in Amerika zou wonen dan is het River. Ze zag onze verbaasde blikken en stak van wal "Als adoptiekind wordt je gewoon meegeteld. Mensen zeggen nu als ze het over mama hebben, ze heeft zes kinderen en een pleegkind. Het is dan net alsof hij voor andere mensen er niet echt bij hoort. Ik zou dat niet willen. Ik vind het al lastig dat ik niet uit mama haar buik kom en als mensen dan ook nog net doen alsof je er niet echt bij hoort is het nog moeilijker".

Ik snapte haar punt en ze heeft gelijk. Ik doe het zelf ook. 

Voorzichtig probeerde ik haar uit te leggen waarom ik daar zelf ook voor koos. Ik wist dat ik mij daarmee op glad ijs zou begeven want waarom wel bij de peuter en niet bij haar.

"Als ik hem mijn kind noem dan voelt het alsof ik zijn mama vergeet. Hij hoort bij haar. Jij hoort ook bij buikmama maar daarmee hebben we de afspraak gemaakt dat ik altijd voor je blijf zorgen. Bij hem is die afspraak er niet".

"Dus omdat je niet weet voor hoe lang hij blijft, hoort hij er als je het zegt er minder bij maar zo voel je het niet?".

Het klinkt ingewikkeld wat ze zegt maar ik moet haar er gelijk in geven.

"Zou je dan een ding voor mij kunnen doen en zolang hij er is kunnen zeggen ik zorg voor 7 kinderen. Ik vind het fijner als het ook klinkt dat hij er echt bij hoort en niet alleen dat het zo voelt".

 

Ik bleef altijd studeren. Was altijd wel bezig met een opleiding, studie of cursus naast mijn werk. Niet omdat het moest maar omdat ik het fijn vind om mijn kennis te vergroten.

Toch heeft geen enkele cursus, opleiding of studie mij zoveel geleerd als dat ik van mijn kinderen leer. 

Vanaf nu dus een andere bio op Insta en als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb zal ik antwoord geven met voor hoeveel kinderen ik op dat moment mag zorgen. Want ze heeft gelijk, voor mijn gevoel hoort ieder kind er even veel bij op het moment dat ze een plekje hebben in mijn gezin dus waarom zou ik iemand apart benoemen alsof er een uitzondering is op hoe iets voelt.