Hi Natas,
Hoe is het?
Hier alles goed, zo eventjes de koffer inpakken want zondag is het zover en vertrek ik voor een paar daagjes naar Barcelona.
Vanochtend toen ik de kinderen net naar school had gebracht ving ik kort en vluchtig een gesprek op, op de radio.
Ik viel er halverwege in maar het was mij wel duidelijk dat er gisteren een artikel in het NRC was verschenen over de misstanden bij adoptie.
Jij begrijpt vast en zeker, wat ik direct deed toen ik thuis kwam.
Het artikel (hier lees je het in de NRC) gaat over een dame die criminoloog is en afgelopen woensdag gepromoveerd is op adoptie. Daarna legt zij in het artikel enkele misstanden uit en ondanks dat ik mij in haar woorden kan vinden bekruipt mij direct ook dat gevoel van "Hoe gaat de media dit verder oppakken".
Ze is criminoloog en dat geeft mij toch een beetje het gevoel dat ik een misdaad heb begaan door te adopteren.
Dat zegt ze helemaal niet maar mijn gevoel voelt dat wel.
Waarom voel ik mij aangevallen, terwijl ik exact weet hoe de procedures van mijn kinderen zijn verlopen.
Of is het niet aangevallen maar voel ik mij wel min of meer verplicht recht te zetten en te onderstrepen dat het bij hun procedures goed is verlopen?
Het was voor mij één van de redenen waarom ik zo graag uit Amerika wou adopteren.
Tijdens mijn middelbare schoolperiode zat ik bij een jongen op school, die heel gelukkig was met zijn adoptieouders tot dat opeens bleek dat het dossier wat die ouders hadden gekregen helemaal niet kloppend was.
Niet alleen zijn wereld stond op zijn kop maar ook die van zijn adoptieouders om nog maar niet te spreken van zijn biologische ouders.
Niemand van hen had deze situatie zo gewild.
Dit wou ik geen enkele ouder, geen enkel kind, ook al was het onbedoeld ooit aan doen.
Dat was de reden dat ik een open adoptie wou.
Ik wou het uit haar mond horen, ik wou het in haar ogen zien, dat dit haar bedoeling was. Zonder dat iemand haar daarvoor onder druk of wat dan ook had gezet.
In het artikel wordt vooral gesproken over wezen binnen de adoptiewereld. Ik denk dat slechts een klein aantal kinderen echt wees is.
Veel kinderen hebben ouders die om uiteenlopende redenen niet voor hun kunnen zorgen.
Sommige van die ouders kunnen hun kinderen een prima jeugd geven als ze daarbij de juiste hulp krijgen.
Maar er is ook een groep die dit zelfs met de beste hulp niet kan of zelfs niet wil.
Voor die kinderen is adoptie wel een uitkomst, want ieder kind heeft het recht om in een gezin op te groeien in plaats van in een instelling.
Ik ben groot voorstander van transparantie. Vind dat dingen duidelijk moeten zijn en dat regels nagekomen worden.
Uiteindelijk is dit in het belang van het kind en dat moet ten alle tijden voorop staan.
Het artikel benoemt ook het geld dat met adoptie gepaard gaat. Adoptie gaat om flinke bedragen.
Ook ik heb voor de procedures betaald.
Dingen helder in kaart brengen, onderzoeken of alles legaal plaats vind, dat kost geld.
Zou dat anders kunnen? Wellicht.
Waar geld aan te pas komt (ongeacht waar het geld voor is) kan handel plaats gaan vinden.
Handel in kinderen, mijn maag draait om bij de gedachten maar ik leef niet onder een steen en weet heus dat dit gebeurd. En dat moet absoluut uitgebannen worden.
Adoptie het is iets wat mijn leven zo verrijkt heeft.
Iets wat mij iedere dag geluk in mijn leven geeft.
Maar ik kijk er wel met een heldere blik naar en zie het verdriet dat er mee samenhangt.
Want verdriet hangt er ook mee samen als alles op een legale wijze plaatsvind.
Als adoptie daadwerkelijk de keus van de moeder was, dan is het nog altijd niet de keus van het kind.
Die is dit slechts overkomen.
Meestal is de keuze die de geboortemoeder maakt ook een keuze die ze maakt door de dingen die haar zijn overkomen en had ze onder andere omstandigheden deze keuze nooit gemaakt.
Ik denk dat we met zijn allen open en eerlijk moeten kijken naar de wereld.
Dat we moeten beseffen dat adoptie ook snel kan omslaan in iets wat niet legaal is, in iets wat niet de bedoeling van de geboorteouders was maar dat we ons ook moeten realiseren dat dit (gelukkig) uitzonderingen zijn en niet voor iedere adoptie op gaat.
Het blijft een onderwerp dat raakt.
Een onderwerp waarbij ik gelukkig kan zeggen "Het is goed zoals het gegaan is".
Lieve Natas,
Raken zulke woorden jou ook, zet het je ook weer aan tot nadenken en ken je dat gevoel dat je je wilt verdedigen ?
Geniet van je weekend, de zon komt eraan!
Liefs,
Charlotte
Hi Charlot,
Wat heerlijk-je plannen! Geniet van Barcelona!
Zelf pak ik ook mijn koffer dit weekend, maar dan vriendinnenweekendje in Haarlem - klein verschil, maar ook daar schijnt de zon te gaan schijnen, dus wij kijken er naar uit.
Ik snap je gevoel heel goed en had hetzelfde.
Altijd voelt het als een persoonlijke aanval als er (weer) iets geroepen wordt over adoptie.
Hoewel mensen soms denken dat ik enorm voorstander ben van adoptie en nog net geen Go Adopt shirtjes heb laten bedrukken, dit is niet het geval. Wel verdedig ik mijn keuze.
Zoals ik altijd mijn kind zal verdedigen.
En zijn geboortefamilie en hun keuzes.
Iets wat mij zo dicht aan het hart ligt, is lastig om niet persoonlijk te laten voelen.
Maar ik ben wel realistisch.
Het is ook dubbel.
Enerzijds worden we bijna als held neergezet. Want "we hebben een kind gered"(hoor jij Hero van Mariah Carey ook al zachtjes op de achtergrond?) anderzijds als een soort duistere "kinderpikkers" die strooiend met bankbiljetten geboortemoeders hun kinderen hebben afgenomen, in ruil voor wat geld.
Het ligt iets complexer. Iets.
Want zoals jij ook aangaf, zou ook Brams geboortemoeder niet voor hem kunnen zorgen. Ook niet met meer geld.
Heb je het artikel gelezen op Together we Rise?
Hoeveel kinderen op dit moment in Amerika wachten om geadopteerd te worden?
Het is niet zo, dat als wij onze kinderen niet hadden geadopteerd, ze nog lang en gelukkig bij hun geboorteouders hadden geleefd.
Wat dan wel?
Waarschijnlijk waren 1 van de honderdduizenden kinderen in het systeem geworden.
Het is naar om te zeggen.
Maar adoptie is vaak een laatste optie.
Als alle opties zijn bekeken.
Als er geen familie is waar het kind ondergebracht. En opgevoed kan worden.
Als het ook met begeleiding en hulp niet bij de biologische moeder kan blijven.
Als het kindje ook niet tijdelijk ergens een veilige start kan maken.
Als het ook niet in het land van herkomst geadopteerd kan worden.
Dan pas komt interlandelijke adoptie om de hoek.
En dan nog zijn er (gelukkig!) enorm veel wetten en regels, haken, ogen, bedenktijd etc.
En dat is maar goed ook.
Het laatste dat ik persoonlijk zou willen, is dat mijn geluk ten koste van een ander zou gaan.
Dat nooit.
Hoe groot de kinderwens ook is.
Dat is een mening die alle adoptieouders die ik spreek, met me delen.
Dit was voor mij persoonlijk 1 van de redenen om voor Amerika te kiezen.
Inderdaad. Ik heb haar in de ogen kunnen kijken.
Ze stond erachter. Niet voor 100 maar voor 1000 procent.
Voor haar waren er geen andere opties.
Haar keuze. En niet zijn keuze dat klopt en dat is moeilijk. Daar kunnen wij helemaal niets aan veranderen.
Ik vind het dan ook lastig als mensen zeggen Bram boft maar, dat hij geadopteerd is.
Want nee, Bram boft niet.
Geboren in een situatie waarbij niet voor hem gezorgd kon worden.
Onder geen enkele omstandigheid.
Dat is geen boffen maar eigenlijk heel veel pech.
Dat daaruit ons grootste geluk is ontstaan. Is dubbel. Dat alles nu op dit moment heel goed gaat, daar ben ik heel erg blij om.
Ik ben echter de laatste die zal roepen dat dingen in adoptieland niet anders of beter kan.
Of moet.
Ook nu nog.
Of het nu gaat om kosten, om redenen, om achtergronden.
Er kan niet genoeg onderzoek gedaan worden.
In het belang van het kind maar ook alle ouders.
Zolang het onderzoek alle kanten belicht.
En onbevooroordeeld wordt uitgevoerd. Oprecht. Zonder stempel. Zonder aannames.
Ik denk dat dit juist in het belang is van alle betrokkenen.
Want het gaat hier niet om 1 mensenleven.
Maar zo veel meer.
Kind. Ouders; Adoptieouders en biologische ouders.
Iedereen moet er een leven lang mee verder.
De basis.
Daar kun je niet voorzichtig genoeg mee omgaan.
Want hoe kun je een stevig huis bouwen op een wankele fundering?
Het kan.
Maar er zal altijd harder gewerkt moeten worden. Om het huis stevig te houden.
We kunnen niet ons kop in het zand steken.
In het belang van hun. En in het belang van ons. Voor nu. En voor later.
Ik wens je veel warmte en zonneschijn.
Geniet van Barcelona.
Liefs Natasja
xxx
Reactie schrijven